بر دیوانهٔ بی دل شد آن شاه

چو خورشیدست تا جم چرخ و رخشم

بشه دیوانه گفت ای خفته در ناز

که چندان این مگس در من گزیدند

شهش گفتا که این کار آن من نیست

بدو دیوانه گفتا رخت بردار

چو تو بر یک مگس فرمان نداری

بگرد خواجه و شه چند گردی

چو می بینی که دایم خلق بسیار

همه بنشسته یک یک دم بغم در

کجا چون طبع مردم خوی گیرست

چو ایشان حال ایشان باز دانی

ترا گرچه توانگر سیم دارست

ترا از هر دو چون سود و زیان نیست

ز درویش و توانگر در ره آز

اگر کم گردد از عمر تو ده سال

ترا مالت ز عمر و جان فزونست

الا ای بی خبر تا کی نشینی

چو بالش نیست با خشتی بسربر

چو دادی نیم نان این نیم جان را