که تو زر دوست داری یا گنه را

شکی نبود که زر رادو ستر داشت

گناهت می بری زر می گذاری

همه زرها رها کردی و مردی

چه مقصود از جهانی پر زر و سیم

برو با لقمهٔ و خرقه می ساز

چو با دنیا نیفتی پادشایی

چو تو بی رنج خلقانی نیابی

بدست تیره بختی درفکندی

فزون جستن ز بهر ننگ و نامست

جگر پر خون و دل پر آزمانده

که تا گویند او مردیست با سیم

چه ریزی آب روی خویش برخاک

گران تر آمد از صد کوه محنت