گهی فریاد می کرد و گهی جنگ

بیک جو خواجه چون دل شاد دارد

ترا زر می کند بانگ ارچه دانگیست

ترا زان زر سقط بانگی درافتد

بود کم دانکی آن میزبانی

چه خواهی دید زین دنیاپرستی

بسان کافران آوردهٔ روی

که تو زر می پرستی کافران بت

ترا یک جو زرست ای مرد دین دار

زر و بت در کف کفار بگذار

نشاید بت به جز انداختن را

بروز واپسین درویش میری