که نقدش بود پنجه بدره دینار

که او را کرد باید شربتی راست

یکی صد سالهٔ دیدم درآن درد

همه مدهوشی ببستر باز خفته

همه سوییش تاریکی گرفته

لبش از ناخورایی گشته نیلی

بگل بگرفته محکم شیشه را سر

گلاب از شیشه بر بیمار زن زود

که آن گل برمکن از شیشه زنهار

بتر زان کز تنم دل برکنی تو

مزن از آب گل جانم در آتش

نمی دانم دگر تا حال چون شد

بصد زاری بزیر خاک کردند

گلی کردند ازو سر خاک درویش

دل آن کور مدبر کورتر شد

که باشد خاک او زان شیشه گل زار

برآمد زاب گل صد خارش از گل

ببین تا خود چه نیکو راز گفتم