که گفت اندر طواف کعبه بودم

شده تیرش کمان و مشک کافور

یکی مسواک بود از مال عالم

کزین مسواک می خواهی ترا باد

که من وایست را در چون کنم باز

نیاید تا ابد دیگر فرازم

کنون چون برگشایم آخر حال

که درد حرص را خاکست مرهم

درازی امل کاری درازست

کند زیر کفن خود را نهانی

بسی چپ راست برگردد پس و پیش

نهد خود را بدست خویش در گور

بیک ره در میان گردد گرفتار

لب دریا نشسته سرفکنده

نشسته تشنه و دریاش در پیش

که گر آبی خورم دریا شود کم

کزین محنت ز بوتیمار بیشی

بخور تو اینچ داری این زمان خوش

بخور امروز فردا را که دیدست

که شد از سوزنی عیسی گرفتار

نمی زیبد مگر در پای پیلان

که ابروشان نبیند کس گشاده

نه دنیا و نه دین در هم زند دست

جوی ندهی و جان بدهی زهی کار