رسن را در دو سر در دلوبسته

ز شیب او یکی پر بر سرآمد

در آن چاه اوفتاد از راه ناگاه

بدستان دست محکم در رسن زد

درون چاه دید افتاده روباه

فرو آیم بگو یا تو برآیی

درین صحرا چو من گرگ آشنا به

که من لنگم تو به کایی برلنگ

روان شد دلو چون تیر از کمان زود

ببالا می برآمد نیز روباه

بره هم روی یک دیگر بدیدند

که ای روبه مرا تنها بمگذار

که تو می رو من اینک آمدم باش

که با روبه کند گرگ آشتی ساز

که گفتی باد صرصر دود می برد

نگه می کرد روبه بر زبر بود

که درمان نیست این سخن را

رهایی یافت روباه سخن گوی

ز گرگ نفس از سر پی فتاده

تواند بوک زین چاه بلا رست

ز بهر استخوان در تن بمانده

مباش ایمن سگی در پهلویی تو