شنودم من که موشی تیز دیده

برون آمد ز سوراخی چنان تنگ

بکنج خانهٔ کورا گمان بود

بسوی بیضه آمد پای برداشت

نه بروی چنگل او را ظفر بود

چو بسیاری بگرد بیضه درگشت

بیامد بانک زد موشی دگر را

درآمد موش زیر بیضه درشد

گرفتش موش دیگر زود دنبال

ز بیرون گربه در پس کمین داشت

بجست از پس بسوی موش گستاخ

در آن تنگی ز بیم گربه ناگاه

بچنگل گربه برکند از همش زود

ببین تا چند جان کند آن ستم کار

موافق گفت با هم مرد رهبر

الا ای روز و شب در حرص پویان

حریصی بر سرت کرده فساری

شبان روزی چو اختر روز کوری

مدان خون خوردن خود را تنعم

فغان زین عنکبوتان مگس خوار

فغان از حرص موش استخوان رند

اگر نه معدهٔ خون خواره بودی

شبان روزی فتاده در تک و تاز

بمانده در غم آبی و نانی

زهر رنجی که مردم راز خویش است

شکم از تو برآورد آتش و دود

اگر صوفی ببیند زلهٔ تو

همی پر کن که گر در تو دلی هست

تو گاو نفس در پروار بستی

بمکر آن گاو کز زر سامری کرد

ترا تا گاو نفست سیر نبود

شکم چون پر شد و در ناز افتاد

ترا درچاه تن افتاد جانی

بحیلت گرگ نفست را زبون کن

اگر در چاه مانی هم چو روباه