خری می برد بارش آبگینه

بدین آهستگی بر خر چه داری

که گر خر می بیفتد هیچ دارم

ببین کین هیچ را صد گونه پیچ است

چو مرگ آید بجان تو که بادست

ز وقت خود نه پس نه پیش میری

ولی روزی دو از پس اوفتادست

دل شاخ دگر می لرزد از بیم

خود این مست استخوان چندی ندارد

چه می پرسی کان لم تعن بالامس

کند بر تو کفن اسکندرانیت

بآخر نیز او را چشم داری

چو کاهی گردی از بس مستمندی

بپالایی و بپذیری خرابی

تو روبه بازی گردون ندانی

چو نمردی بسارخکی بمیری

چو در گردی پدید آید زوالت

چو پیش عقده افتادی بگیری

چو مرگ آید برهواری بلنگی

وگر هستی بیک سستی بریزی

ز بهر طعمهٔ کرمان گوری

میان زیره تا کرمان برندت

تو خفته به خوری اما بسی چوب

درین دولاب سیمابی چو بادی

شد از تب ریزه تا کرمان بیک بار

که خواهی کام و ناکام این کمربست

کجا رفتند با دلهای پر درد

سراسر خفته می بینم سراپای

تن سیمینست زلفین سیه رنگ

قد چون سرو بینم چشم بادام

که در خاک رهش پرخون دلی نیست

برون می آید از هر برگش آهی

عزیزان برگ و عالم برگ ریزانست