که رمزی بازگوی از خلق عالم

همه هستند کالوی قرابه

دمی خوش می کشند از خون وزباد

که خوش وقتیست کز وی را ز جویی

که در وقت گرستن خوش شوی زو

سخن در پردهٔ دل دار خاموش

پی یک شادیت صد غم درآید

که گل بی خار و شکر بی مگس نیست

دمی بی ماتمی سودی ندارد

وگر عذریت خواهد لنگ باشد

که تا در عمر خودکامی برانیم

وگر گنجیست زیر اژدرهاییست

وگر عمرست بس ناپای داریست

ز مرکز تا محیط اندوه و رنج است

که تا دستی درو مالم دهی من

نه ونیزم همی آید غم کار

کجا بودی جوی غم مردمی را

ز بهر گندمی خون ریخت بر خاک

بیک گندم هدف شد صد بلا را

محالست این که از آدم بزادی

ترا هم لقمهٔ بی غم روانیست

بسی جان کن چو جان خواهند جان ده

که برگردون روی نارفته باگور

نمی آرد کسی یاد از کفی خاک

صبوری کن صبوری و بیارام

مکن خاک از سر خود باز تن زن

وگر دیوانه ای یک بارگی باش

چنین تا کی زنی سر بر زمین تو

که سر بر خشت خواهی بود در خاک

که هم گردون بروی تو زند باز

که بیرون آید از هر روزن این دود

فرو ده تن چو در دام اوفتادی

که کس را برنیامد بی جگرکار