اگر نه مردنستی در میانه

که ما را می بنگذارند با هم

اگر نه مرگ ناخوش درپیستی

وجود ار هست بی خوف عدم نیست

ز عالم نیست دورانی خوشی را

سراسر خوشی او ناخوشی دان

خوشی جستن ز اشک و خون جنونست

چه خوش است آنکه خود در اصل دودست

لعاب کرمی است آن این چه افسون

ولیکن فضلهٔ زنبور مسکینست

که سگ در دیده قندزمی نماید

که آمد اطلس رومیم در چنگ

کند پر خاکت آخر چشم خانه

نیابی زیرکی را بی زیانی

نبینی هیچ مغز آنجا چرایی

نیابی در و ریگ آری بخروار

که تا یک جو برون آری از آن سنگ

بمشتت خرج باید کرد دانی

که نتوان گشت عمری در خرابی

شود چون خار پشتی دستت ازخار

که آن جوشن بماهی نیز دادست

که کبک کوه را تیغ است بر سر

که هر دو زین کمر هستند عوری

که هر دو زین کله هستند جان باز

که بس مرده دلی زنده شوی بوک

چو داری شعر سر ترک کله گیر

که یعنی او شریک آن خروس است

کند صد ریش خندت تاج لابد

که تختی نیز می باید عتابی

عتابی را چه تخت آن تخت بندست

که آماسی بود گر فربهت کرد

دمیدن بایدت چون زرگر آتش

که تا برخیزد آتش یا نخیزد

سیه دل تر ز لاله بایدت بود

جهان گر سیر دیدی هم ندیدی

ولی در ظلمت آن هم ناپدیدست

فدای یک دومیویزیست افسوس

چو سگ باری کنون با استخوانست

نبینی باد او بی خاک ریزی

گهر در آهنست آن چون دهد دست

سیه تر زو نیفتد زاغ در دام

خوشت ناید ز ناخوش بویی اورا

ز خردی نه عرض نه جسم دارد

که من در زندگی زین قصه مردم