که می گردید اشتر چشم بسته

که تا دیری از آن باهوش آمد

زفان حال بگشاد از دلی پر

مگر گفتم زپس کردم بسی راه

که چندین رفته بر گام نخستم

اسیر رسم و آیینم جمله

که راحت در فنای ماست ما را

که بر ما هرچ می آید هم ازماست

دریغا کز دریغا نیست سودی

که عمری زیستن مردن نیرزد

که ما را نیستی از هستی ماست

ز چندین نیستی آسوده بودی

شبان روزی ز دیری گه چنینم

که در عین فنا عین بقانیست

مرا فانی مکن باقی تو دانی

که دیر آمد پدید و زود میرد

که ای زن در دعا با یادم آورد

که خواهد آفتاب از ذره فریاد

درین ره خواستند از موریاری

بنابودن فرو آسودن تست

که فانی گردی و از خود رهی باز

که چون از خود فنا گشتی برستی

ترا با تو توی بسیار کارست

که دشمن هیچ کس را هم نفس نیست

کناری گیر کاینجا بیم جانست

چه دریاست این که ما رانست بر راه

نه سر پیدا و نه پایان پدیدست

درین دریا تو هم یک قطره آبی

چرا می داری این ماتم بماهی

درین دریا چه جای کاه برگیست

غم کاهی مخور ای کاهدانی

برای خویشتن بنهاد جایی

وگرنه هم چنان بگذارد آن گنج

ظلومی و جهولی می کنی تو

که آن گنج از چه بنهاد از چه برداشت

زمانی کاردان آن نبودی

چرا پس خواجه این فریاد برداشت

که اکنون نوبت یک قوم نیزست

که گه دروی خزان گه نوبهاریست

چو این یک بدروند آن یک رسیدست

چو تخمی زیر چرخ چرخ سودند

یکی را باش گر هستی یگانه