بعمری در پی این کار بودم

بآخر رخت در دریا فشاندم

بسی معلوم کردم حالها من

درین حیرت برابر می نمایند

اسیرانیم از مه تا بماهی

چنین پنهان بزیر پرده زانست

در این اندیشه ام من روزگاریست

که این وادی ندارد هیچ بن باز

ندیدم هیچ چندین جان بکندم

درین غم بوده ام تا بوده ام من

ز یک یک مژه جوی خون براندم

شبی نابوده خوش نابوده گشتم

شکسته شاخ دور روزگارم

نزدتیر مرادی بر نشانه

هزاران شربت پر زهر خوردم

دمی خوش برنیاوردم همه عمر

زمانی آن چنانم دل همی خواست

گرفت آخر ولی از جان ملالم

بر آن بنشسته ام تا خود چه خیزد

که خود را هم بدست خود بکشتم

بکن با من زهی نا سازگاری

فرو گریم ز دست تو جهانی

ز خون من چه خواهد خاست آخر

ز مشتی استخوان عالم نگیرد

بانجامی نینجامد ز آغاز

سرش بر نه که پایانی ندارد

چو می دانم که چیزی می ندانم

گناه افزون و طاعت هر نفس کم

بسان کافر درویش مانده

بگردم هر، نفس آنگه بصد رای

زمانی درد نوشم در خرابات

گهم مسجد بود گاهیم زنار

نه نیکو را نه بد را می بشایم

فرو دادم همه عمر عزیزم

که عمر از ننگ چون من ناخلف شد

همه چیزی ز دیوانم برآمد

هنوز از حرص هستم شیرخواره

بسی رفتم بر آن گام نخستم