که برگو سرگذشتی گفت هین دور

که سرگم کرده اند این ریسمان من

زفان ببریده و سر داده بیرون

دلم خون گشت جان این ندارم

لباس سوک یافت از دردنایافت

بریخت آخر که بادش بود در دست

ز رنج تشنگی هم خشک لب مرد

شود در کوش هر شب هم بدین درد

سپر بندازد از حیرت درین راه

فلک سرگشته در افسوس و ماتم

گرفته لوح لوح از سر قلم هیچ