شنودم من که طوطی را اول در

چو طوطی روی آیینه ببیند

یکی گوینده خوش الحان و دمساز

چنان پندارد آن طوطی دلیر

چو حرفی بشنود گردد دلش شاد

وجود آیینه است اما نهانست

هر آن صورت که در نقص و کمایست

چو تو جز عکس یک صورت نبینی

تو پنداری که هر آواز و هر کار

همه خلقان هم از خود بی خبردان

چو تو در پیش آیینه نشینی

وجود ار ذرهٔ گشتی پدیدار

وجود آتش جهان پشم چیده

جهان و هرچ در هر دو جهانست

اگر جز عکس چیزی بر تو افتد

برآری پنبه پندارت از گوش

سراپایت یکی گردد چو فرموک

شود چون پنبهٔ موی سیاهت

چو تو یک دانه پنبه نیرزی

ترا پنبه کند از خود که هین دور

مشو زنهار ای مرد فضولی

حلول و اتحاد اینجا حرامست

چراغ آنجا که خورشید منیرست

چه جای نه عدد باشد نه اعراض

هر آن حکمی که کردی آن تو باشی

هر آن وصفی که حق را کرد خواهی

تو اندر وصف او چیزی که دانی

چو فهم تو تو باشی او نباشد

چو نه اوست ونه غیر اوصفاتش

بدو بشناس او را راهت اینست