چنین گفتست آن خورشید اسلام

که من ببریده ام درگاه و بیگاه

چو ره دادند بر عرش مجیدم

ندا کردم که یارب پرده بردار

بپرسیدند ازو کای خاص درگاه

چنین گفت او که هرگز کس رسیدست

بدو گفتند ای خورشید انور

عجب تر گفت نزدیک من آنست

کجا تو زین عجب تر راز یابی

درین حضرت سه قطره ست و دو پندار

یکی دوزخ اگر پندار زشت است

سوم قطره ست در دریای اسرار

مقام وحدت کل بی شک آنجاست

ترا نقدی بباید در ره دور

گر آن شایستگی حاصل کنی تو

حضوری چون ترا هم راه باشد

خرامان می شوی در عالم عشق

اگر سر ما شود ناگه پدیدار

چو عشقت هم دم و هم راه باشد

تو می خواهی که جمع آبی بیندیش

ترا دادند آب زندگانی

هر آن کو واره کاندره ره بگردد

اگر سوی دهی ره می بری تو

برو دل جمع دار ای دوست امروز

چو زیر خاک دل پرخون کنی تو

پراکنده مشو تا وا نمانی

ندانم تا دل آسوده جان برد

ز حق باید که چندان یادداری

چو دل پر یاد حق داری زفانت

بسی یادش کن و گم شود آن یاد