بقصر شاه ترکستان زمین شد

قفس کرده ز سختی آهنینش

زفان بگشاد طوطی هم چو شکر

اگر روزی بهندستان رسی باز

جوابی بازآری گر توانی

ز چشم هم نشینان دور مانده

نه هم دردی مرا نه غم گساری

چه تدبیرست گفتم با شما راز

بر آن طوطیان دلستان شد

بگرد شاخها پرنده می دید

همه در کار و فارغ از همه کار

مگس گشته همای از فرایشان

غم آن طوطی غمخوار بر گفت

در افتادند یک سر از درختان

که گفتی جان برآمد جمله را پاک

عجب ماند و پشیمان شد ز گفتار

سوی آن طوطی آمد راز بگشاد

همه بر خاک افتادند ومردند

بزد اندر قفس لختی پر و بال

تو گفتی جان بداد او نیز و تن زد

گرفتش پای و اندر گلخن انداخت

ز گلخن بر پرید و شد چو آتش

حکیم هند را گفت ای هنرمند

که هم چون برگ شو بر خاک ریزان

رهایی بایدت خود را رها کن

که با مرده نگیرند آشنایی

یقین دان کز همه دامی بجستی

کنون رفتم بر یاران خود باز

من بی کار اینجا بر چه کارم

بخلوت گاه علوی آرمیدی

خدا را بندهٔ جاوید گشتی

قبای خاک بر بالای تو نیست

که با خود راز خود می بازجویی

پدید آری بخاصیت خرد را

چرا می دارد از اسرار بازت

چگونه هم رهت گردد معانی

که یکسانست با تو آتش و آب

چرا ذوقی ندارد جان مستت

که دارد سوی خود ببریدن شوق

ترا در ذوق می آرد بیک بار

که تو خفته نیایی خویش را باز

شدی در بی خودی یا در خودی گم

چو خفتی گشتی اندر بی خودی نور

که بیداری ببیداری توان یافت

درین دریا بود چون شیر و روغن

ولی روغن جداگشت و مشوش

که نبود مرد مستغرق حلولی