بود و میشد از یقین در پردهها

بعد از آن چون شد دگر آگاه او

در پس پرده یکی پیر شریف

دم بدم میکرد در خود پرده او

گرچه آن پرده تمامت نور بود

روی های او بمانند نگار

عکس آن بگرفته و تابان شده

گرد خود پیچیده بود آن پرده تنگ

جوهری بی حد عجایب شهرهٔ

برصفت آن لمعهها بفراشته

گشته پیدا بر مثال استوا

عکس آن بر چشم ره بین مینمود

از برون پرده کرده یک تتق

روشنی مانندهٔ ناهید بود

جوهر اندر دست گشته نامدار

از کف خود افکنیدی دور دور

پس طلب کردی همی مأوای خود

روشنی دادی در آنجا عالمی

گشته بود از پرتو خود پرنگار

در درون پرده در آگاه بود

آمدی از روی جوهر نقش خون

محو گشتی خون جوهر در زمان

عکس او نه خون ولی چون خون شدی

آمدندی پیش آن جوهر براه

گرچه یکسر دل پر از خون داشتند

درچکیدی هر زمان خون از دهان

راه بین چون دید حیران گشت از آن

برگشاده بود آنجا بال و پر

جملهٔ رنگش چو نور ماهتاب

اندر آن اشجارها بگسیخته

بال او رفته از آن پرده برون

بانگ میکردند پر از رازها

خود همی بودند اندر راز خود

لیک از گفتارشان آگه نبود

بود ایشان را از آن کام و دهان

پر زجوهر عکس آن چون مه منیر

خوش همی تابید از وی نور و تاب

اوفتاده بود روشن کرده را

پیر اندر آن بتکرار آمده

اوفتادی پیر را اندر کنار

پیر آن را ناگهان خود بستدی

پس نهادی سر در آنجا باز او

اندر آن حیران بماندی مرد سخت

یکسر دیگر در افتادی از آن

در نهادی و فرو بستی ورا

چون کسی درخواب بیهوش آمدی

بار دیگرشان نبودی گفت و گو

میپریدند اندر آنجا بی مصاف

بود هر یک بیقرار و زار زار

اندر آن سرها همی نگریستی

تو همی دانی مرا راز از سئوال

تا ازین احوال سر بیرون کنم

داشتی اندر میان پرده گاه

این چنین احوال ها پیش آیدم

بی قرارم بی قرارم بی قرار

باز ماندم در درون پرده گاه

بازمانده اندرین راه عدم

چون نمیدانم کدامین پردهٔ

هم درون و هم برونی هر دو چون

بر دل ریشم بنه یک مرهمی

هم نگه دارم نگویم راز تو

عاقبت از جایگاهم راندهٔ

این دلم را پر ز سودا کردهٔ

هم ترا و هم ترا جویم ز تو

مر مرا اینجا نه تنها بنگری

ای بسا سرها که از تن ریختم

می بکن تو آنچه بتوانی همه

هم مرا اینجا رسانی از رهت

این چنین زار ونحیف از حالها

عاقبت آنجایگه واصل کنم

تا کنم جان خود اندر ره نثار

راست گفتی هرچه تو فرمودهٔ

یک زمانم جان ز تن بیراه کرد

بی من آنجا خواهم آنجا من شدن

تا کنم تسلیم جان و تن فدا

بازدارم زین همه هستی و ذل

همچو این سرها میان خون فکن

بی خلاف آمد برون او از حساب

چون بسی بازار نو برساختم

پرده را از روی خود برگیر باز

سهل گردان هم مرا این ماجرا

ای مرا تو نور دیده هم عیان

خویشتن را در پناه تو کنم

باز بستان این نفس را هم نفس

چون گرفتارم میان عزّ و ذل

تا برون پرده خواهم تاختن

روی خود بنما بنزد راه بین

کار من آسان کن ای میر بشر

تا که این پرده ز خود بیرون کنم

زان نمییابم وصال آن جمال

پرده از کارم برافکن بی خبر

لم یزالی لم یزالی لایزال

چون بدیده راز او را بر عیان

همچون آن پیر دگر بی حال شد

در تفکّر مانده بود و در خیال

تا چه آید از پس پرده برون

محو شو تا وارهی از این گزاف

رازدان صانع اکبر شود

ایستاده کرده بد بر وی نظر

تن ضعیف و زار مانده در تعب

شاخ او را پس بسوزانید سخت

بار دیگر آتشی را بر فروخت

بعد از آن روی خودآنجا گه نهاد

خویش را در خویشتن میکرد گم

تا بنای راه بین گردد هلاک

همچو خاکستر شد و چون خاک گشت

هرچه بود آنجا بخشک و تر گرفت

آتشی افتاد وبانگی میشنود

مرد ره بین گشت از آن اسرار باز

میچمید از هر سویی آن رازدان

گفت خوش میباش تو ای بیخبر

اندرین اسرار تو حیران شده

زین چنین رمز و معانی خوش مترس

گر بجوشد هم بیابی تو امان

گر نمیدانی زمانی کن نشست

هیچکس آگاه نبود لاجرم

تا شود پیدا مرین راز کهن

تا ببینی راز پرده بر عیان

آنچه من دانم که از آن آگهست

لیک این ساعت ترا گم کردهام

در مقام و جایو ماوایت برم

تو کجا یابی مرا بی جان فدا

کی ترا گردد چنین رازی عیان

صبر کن یکدم تو نیز این جایگاه

مر ترا از یک جهت واصل کنم

گه بپای آرم گهی از سر برم

تا شود اسرار من برتر بسی

من ترا آوردم و من تو بدم

زانکه اندر پرده مانده درپسی

در میان صحن گردونت آورم

تا تو خود بینی کجا این ره بری

بر تو این سر کی بگشتی آشکار

آنچه میجوئی کجا حاصل شود

کی توانی یافت سرّ رهبرت

عاقبت گردانمت سرّ آشکار

راه کن تا خود رسی اندر یقین

کی شوی از رمز من آگاه تو

من بدم امّا کجا بینی مرا

در کمال عشق ما تو لایقی

سرّ خود کردم ترا من آشکار

عاقبت مقصود تو حاصل کنم

پیش آرم مر ترا یک رهنمون

آنگهی آهنگ ذات ما کنی

هر چه جوئی مر ترا مفهوم گشت

ذات من گردی اگر گردی تو ذات

هم بدیدی رمزهای کوی من

همچنان راهست توهم راه بین

کان کمال آن جهانی آمدست

در میان پردهها گشته نهان

هرچه گویی لامحالست آن محال

گفتهام با تو بدان ای بی تو خود