چونکه ابراهیم در آتش فتاد

آتش صورت بمعنی گشت باز

بود صورت آتشی بس سهمناک

چونکه ابراهیم اندر وی فتاد

هرکه او تسلیم شد در آتشش

چونکه آتش آتش او را بدید

آتش روحانی از عزّت بتافت

آتش معنی عشق آمد پدید

کل آتش چون خلیل کل پدید

آتش آنجا گاه یکسر کشت گل

نقش کل هرجا که او حاصل شود

گفت حق یا نار کونی شو تو برد

چون ندا آمد که آتش سرد شو

گشت ریحان و گل آنجا آشکار

هرکه او در آتش مطلق شود

چون به بینی آتش عشقش دمی

چونکه آتش گشت واصل از ندا

ازندا تو جان خود ایثار کن

آتشی واصل شد از عشق ندا

آتشی چون میشود واصل ازو

آتش ابراهیم را چون روح گشت

تن فدا مانند ابراهیم کن

تن فدا کن هر زمان در راه حق

آتش طبعی تو چون گل شود

آتش طبع تو چون ریحان شود

آتش طبعی ز ره بردار تو

آتش طبعی بکش ای بی خبر

هست آیینه دل و تو صورتی

زود ناقورت ز صورت دور کن

دل ترا آئینه کون و مکان

زنگ شرک آوردهٔ در وی بسی

آینه چون زنگ دارد پاک کن

تا بدین آئینه تو راهی بری

زود این کل را بکلی برزدای

زود این آئینه از پرده برآر

زود آئینه برون کن از غلاف

زود آئینه بده بر صیقلی

زود آئینه برآور پیش خود

در درون پردهٔ ناموس بین

چون دو آئینه که گردد روبهم

این رموز از آن بزرگ راه بین

شرح این آیینه بسیاری بگفت

عشق این آیینه را او آب داد

روی جانان اندر و پیدا شده

عقل هر دم بر خلاف آینه

گر تو این آینه داری صاف را

گر تو آئینه کنی دو روی را

ثمّ وجه اللّه را از دیده دید

هست این آئینه آئین دو کون

هست این آئینه کل معرفت

پر صفت کردند این آئینه را

هرکسی عکسی ازین آئینه یافت

جز محمد سرّ این کس را نگشت

لیک خود را کل کل در کل بیافت

سعی باید برد اگر میبشنوی

چون شود آئینه پیدا پیش تو

چون ببینی روی خود آن جایگاه

تا ببینی آنچه با خود کردهٔ

هرچه کردی پیشت آید عاقبت

خیز تا رازی مگر بنمایدت

چند سرگردان این پرده شوی

راه نزدیکست از تو دور شد

نور عقشت گر رهی بنمایدت

نور عشق از عالم جان برترست

نور عشق از عالم تحقیق شد

گر ترا توفیق در کار افکند

گر نباشد عشق تو بی رهبری

گر نباشد عشق در کون و مکان

گر نباشد عشق تو خود کی شوی

آینه است این عشق و دل شیدا نمود

آینه چون در درون پرده است

چون برون آید ز پرده آینه

چون به بینی کل تو آیینه است

چون ترا آئین نباشد زین سخن

زود در آئین خود در ساز شو

صیقل عشق از دلت پاکی کند

آینه اول بآتش در کنند

صیقلی چون آینه دارد بدست

اولش خاکستری ریزد درو

چند روز از یکدگر خالی کند

چون شود صافی و بنماید جمال

تاکه او نیکو و صافی تر شود

عکس خود اول ببیند اندرو

چند بارش هم چنین از روی رنگ

سعی بی حد میبرد آن جایگاه

روی عکس و هرچه پیش آید ورا

آینه در پرده گر باشد مدام

آینه چون زنگ باشد روی را

موی درآئینه تو هرگز مکن

این دل تو آینه است اندر نهان

هست این آئینه دل با هر کسی

آینه چون در گل و تاریک هست

آینه چون از غلاف آید برون

آینه عشقست اندر دل نهان

آینه چون این زمان در پرده است

چون در آیی از درون پرده را

هست این آیینه بر عکس خیال

زنگ شرک از دل بکن خالی همی

روی دل صافی بکن تو بی خیال

معنی آئینه را تو باز بین

تن ترا از هر رهی برده خلاف

پاک کن آئینه را در هر نفس

هرکه او در راه استادست باز

هرکه اندر پرده ره باز ماند

راه بینا این بدان گفتم همی

گر کسی در راه خواهد رفتن او

تاکه آن را نیز نزدیکش شود

آن سخنها راه باشد راهبر

چند گویم راه تو بر پرده است

راه اونزدیک خواهد شد همی