ناگهی از عشق آن دریای دین

هرچه بود ازوی به پیدا ونهفست

برگرفت ورفت آن شیخ خسیس

در میان راه آن در هم فکند

آنگهی درویش مسکین از قضا

خلق را زان کار کرد آگاه او

اندرینجا گشت گم ماندم خسیس

گم شد از من جان و عمر و دل ز تن

با که گویم این زمان من گفتگو

جان من زین درد اندر موت شد

بدهمش گنجی در آنجا بی بها

تو مگر در خواب گنجی دیدهٔ

در مجو اکنون چو در گم کردهٔ

چون نکونیست این سخن دیگر مگوی

اندرین آنگه ترا تا و آن بود

یا مگر این گنج از شه برده است

از کجا آنگاه گنج آید پدید

هست اسرار نهان دور از خرد

از کجا آیدترا در دیده راست

بامنست آن گنج لیکن هست پیش

جان من زین گفت و گو واصل شدست

اندر آنجا گنج و زر از بهر کیست

اندرین سودا مرا رنجی مگیر

گنج گوهر چه و گنج آسمان

لیک کمتر باشدم دراز عدد

لیک گنجم هست بسیاری برون

چشم او از این سخن تیره بماند

بر مثال ذرّه سرگردان شدند

تو ندانی این سخن ای ذوفنون

گفت ما از ترجمانی دیگرست

تو ندانستی و کردی آن فنا

گم بکردی گرچه بردی رنج خویش

در میان صد هزاران پردهٔ

میپزی سودای همچون باد تو

در معنی را دمی نشناختی

در زمانی گشت منثور و هبا

اندرین خانه گرفته ماتمست

بار دیگر اندر این ره بازیاب

تا مگر آید ترا در ره سبق

بعد از آن آن در شود حلقه بگوش

هر دو عالم را فراموشت مکن

بر امیدی بی بها بخشیده بود

عاقبت از دست خود انداختی

در میان راه آن دریا مجو

همچنان در رتبت و اعزاز رفت

دیدن او را دگر اعزاز یاب

میشود آن در درجانت نهان

بعد از آن گردد بجان آگاه او

هم به آن دریا شود خود پیش تو

بیش ازین آخر مگو بسیار پر

از چه این گفتار تو برآمدست

زانکه بحر و بر پرست از سلک در

از بُن در مایه بیرون آمده

حاصل آن گشت این کون و مکان

از معانی آن همه پر زیورست

آنگهی تو قصد اعلا کردهٔ

از برای تو همه پر زیورست

مر ترا در بحر دل در دفترست

این در اکنون هست اندر بار تو

جز نفخت فیه من روحی و بس

جوهر مثل تو در عالم کمست

تا ابد بی حد و غایت آمدست

در طلب بسیار تو جان دادهٔ

گم بکردی باز دیدی لاجرم

منت آن نیز هم خودبر نهد

جوهر تو بی نشان و با نشان

تا ورا بدهی تو این در ثمین

آنگهی گوئی تو این در گوش دار

همچو یک قطره که با قلزم شود

با وجود جسم هم گم میشود

گرچه بسیاری بود هم پیش تو

گنج در دست تو بی رنج آیدت

جان دهی امید هم جانان بود

یک زمان زین رنج فریادم برس

درد تو در کنج جان گنجی خوشست

خون دل اندر طلب پرخوردهام

جان دهم از شوق و گردم مست مست

صورت و معنی حیاتت میدهند

ای تو نور چشم و روح و جان تن

تا شوم بار دگر من تندرست

روز و شب از عشق گریان ماندهام

اوفتاده اندرین سودای تو

تا مگر در باز یابم پر ثمن

تا شود پیدا مرا از وی بهی

مرهمی یابد دگر این ریش من

پای کرده هر زمان در گل شده

اندرین سودا دلم افروختم

تا مگر پیدا شود در بی سخن

گریه و فریاد درخواهم نهاد

پای این بیچاره بیرون کن ز گل

من طلب کارم بجویم در تو

میروم اندر طلب من هر زمان

در معانی آورد این گفت و گو

پس بهای در شود ز آن بیشتر

در بهای او نهد سر بر سری

بعد از آن سر بر سران دادش بها