در بر چشمه بکرده رخنهٔ

در ز مردم بررخ خود بسته او

خویشتن در چشمه میانداختی

بسته بد اندرمیانش فوطهٔ

بازگردیدی از آن ره در نفس

دمبدم از خود بخود بگریستی

خون بباریدی در آن چشمه و چشم

کز برای چیست این سختی و آز

گریهات را از برای کیست این

چشمهام بنشسته دل زار و حزین

از برای این برم اینجا تعب

اندرین جا بر چنین خواری منم

بو که اندر آورم در چنگ باز

وز لب این چشمه آبی میخورم

باز آید بخت و پیروزی مرا

گر نمیدانی بگفتم بیشکی

یا چو من تو نیز بس آشفتهٔ

کی شود در چشمهٔ در آشکار

بلکه پیش زینت جانها برند

رنج باید برد از بیش و کمی

رنج برد تو عجب باطل شود

خود کسی که در درین چشمه نهاد

ورنه این کار تو میبینم خسیس

تو نظر کن اندر آن در یک زمان

وارهی زین رنج و زین درد الیم

بعد از این بر راه خود خوش بگذری

این همه زحمت در آنجا کم شود

یا کسی این راز هرگز بشنود؟

خیز این بشنو ز من زین سر متاب

عاقبت آید بتو صرع و جنون

یا جنون را تو کنون همسایهٔ

غم بسی در پرده دل میخوری

لیک هستی این زمان اندر پسین

در میان خاص و عام او خاص بود

در میان خلق اوداننده شد

قطرهٔ باید که آرد تاب را

در صدف پیدا شود گردد چراغ

آورد بیرون و گردد مرسلین

بر همه خلق جهان او پیشوا

همچو او دری نیاید در وجود

بر کنار بحر این دریافت او

یا مگر از جان مراد دل کند

همچو درّ او دگر دری نبود

قیمت او کی کند مرد خسیس

بر لعمرک او قسمها خورده است

کام خود از در معنی بستده

در همی جویند از سودای تو

میخورد بر جوهر پاکت قسم

خلق عالم را تو رحمت آمدی

جوهر پیدا و ازدیده نهان

بلکه هستی جوهر هر جان و دل

آفرینش پیش تو کرده سجود

در دریای حقیقت یافتی

آن زهر کس میتوان آورد دست

دیدن جان تو هرگز کس نیافت

دُر تمکین رحمة للعالمین

گرچه مذهب گونه گون فرقه شده

خرقه پوش هفت گردون آمدی

هر زمانی صد هزاران ذوق بین

لیک آن درها نه لایق هر کسی است

در کفت آرند دُرّ شاهوار

دایما باشی ز کل بیهوش تو

گرچه او دریست از حق پایدار

در بیابد از وصالش در سبق

کم شود آنجا ترا این ما و من

هر کسی در غوص رفته تا بحلق

از یقین در او آگه شوند

وارهی یکسر ز زهر و قهر باز

جهد کن تا ندهیش آسان ز دست

غم بود پیوسته هم پیوست تو