وز آن سو جهان پهلوان با سپاه

به خیمه بپوشید روی زمین

گشای از خرد با سر خامه راز

سخن ها درشت آر از اندازه بیش

نویسنده کرد از سخن رستخیز

شد آن خامه چون کش بتی دلپذیر

ز دیده همی ریخت باران مشک

گهی شد سوی خانه آبنوس

نخست از سخن نام یزدان نگاشت

سرانجام گیتی در آغاز بست

خم چرخ جای خور و ماه کرد

دگر گفت ضحاک شاه جهان

که خوبربد و جنگ و خون کرده ای

مرا مارکش خواندی و بدسرشت

شدی سرکش ایدون که چون اهرمن

کنون کآمدم رزم را خاستی

به چونین سپه رزم سازی همی

ز کژی نشد راست کار کسی

نگه کن که بر منهراس دلیر

گرفتمش تنها چو جنگ آمدم

همه کشور روم تا بوم هند

نه کس دید یارست برز مرا

کنون گر نگیری ره کهتری

به خاک آرم از ماه گاه ترا

تنت پیش جنگال شیران برم

به قرطاس بر شد پراکنده حرف

چو نامه ز خامه به پایان رسید

دگر داد چندی پیام درشت

چو آمد به نزد شه قیروان

در ایوانی از درّ تابان چو هور

دو صد کنگره گردش افراشته

برابرش یک صفّه دیگر ز زر

چهل تخت زرین درو شاهوار

میانش ستون چار بفراخته

چنان هر ستونی که از رنگ و تاب

مهین مسجد قیروان را کنون

نهفته به زربفت چینی طراز

برافراز تختی ز زر بود شاه

فرسته چو بایست نامه بداد

به چوگان فرهنگ پیر کهن

بگفت آنچه بود از پیام درشت

برافروخت افریقی از کین و خشم

بفرمود تا دست سیلی کنند

درودش سمن برگ پیری ز بن

به خواری و دشنام و زخمش براند

دو ره صد هزار از دلیران خویش

فرسته بر پهلوان شست پگاه

ز کینه به خون پهلوان شست چنگ

دو لشکر برابر چو صف ساختند

شد از مهره بر مهر گردون خروش

زمین با مه از گرد انباز گشت

شد از سهم پیچان نهنگ اندر آب

دو لشکر به یک ره به هم بر زدند

ز بس کشته چرخ انبه جان گرفت

ز گردان خاور سواری چون ابر

صف خیل ایران پراکنده کرد

چو آمد بر پهلوان سپاه

بر او خشتی از گرد بنداخت تفت

نیامد گزندی به گرد دلیر

گربیانش با دست و خنجر به مشت

هم از جای تن بر سپه برفکند

بدین دست نیزه، بدان تیغ تیز

به نیزه ز پیل و ، به خنجر ز زین

دو سالار افریقی از جنگ او

سپه نیز ترسنده گشتند پاک

یکی زآن دو سالار هشیارتر

به دل گفت کز شاه شد تاج و تخت

کنون پیش از این کاین کآشفته سپاه

بَر پهلوان رفت باید مرا

هر آن کاو به هر کار بیند ز پیش

بتر کار را چاره باید گزید

سبک با تنی صد سران سپاه

بسی چیز دادش جهان پهلوان

همان گه به کین با سپه حمله برد

ز کشته چنان گشت بالا و پست

به قلب آنکه سالار بد کشته شد

سواران بریدند بر گستوان

یکی خواست زنهار و دیگر گریخت

چنین تا در قیروان ز اسب ومرد

ز بس خون که هر جای پاشیده شد

چو آورد چرخ از ستاره سپاه

مه اندر کمان برد سیمین سپر

سپهبد بر مرز شهر ودود

بر افریقی از غم جهان تنگ شد

همه شب به کار سپه ساختن