ز صد میل پیدا بلند از مغاک

چو دین و گنه درهم آویخته

به کردار ابلق سپید و سیاه

به روز آینه تابد از پشت پیل

دو پیکر تو گوئی چو زرینه گوی

که عقدی ز لؤلؤ گسسته در آب

چو ناوردگاه یلی در نبرد

زمان و زمین کرده دیگر نوا

مَه چارده بد یکی نو عروس

ستاره ز گردش نثار درم

زمین زیر آن فرش یکسر نهان

یکی شعر سیمابی از نور ماه

در تیرگیش آسمان کرده بند

ستاره برو نقطه و ماه میم

همی کرد بر نور مهتاب جنگ

که را گرز کین زد دگر برنخاست

زمین کرد گلگون و مه کرد رخش

که از پای بفتاد و بیمار شد

که بر خویشتن نیز نفرین بکرد

همی تاخت مانند کوهی روان

فکند اندر ایرانیان رستخیز

بد استاده، چون دید جست از کمین

ز بالای سر چون فلاخن بگاشت

دگر سرکشان را درافکند پیش

ز سر هر مغاکی جراکنده کرد

برآسود و بد تا شب اندر گذشت

نهان کرد از او ماه سیمین سپر

نشاند از چهل سو سپه در کمین

غو کوس در لشکر افکند جوش

چه آتش که تف جان بدش دود خون

زمین چون پر از خون تن کشته مرد

تو گفتی هوا بود پرزنده پیل

ز خشت دلیران و خم کمند

که این بیشه بدخواه دارد پناه

مگرشان از این بیشه بیرون کشید

ز پس دشمنان تیز بشتافتند

زمین گشادند ناگه چهل سو کمین

از ایشان نماندند بسیار کس

بد افتاده هر جای پر خون و گرد

همه کام خون و همه جامه پاک

یکی را سر افتاده، خنجر به دست

گرفتن دیگر بزرگان و خرد

چو دیدش همان گه سپهدار زود

به ده جای پیشانی اش داغ کرد

ز من هر چه دیدی به شاهت بگوی

مکافات آن بد سخن های توست

همی شد، دهی پیش اش آمد به راه

ازو خواست تا باشدش میزبان

اگر خورد خواهی و جای نهفت

نگویم که خاک آور اندر کوار

بکن پاک پالیزم از خار و خو

که بد گسنه و سخت ناهار بود

به هم نان و خرما و کشکین و شیر

چنین گفت کای شه پژوهش مجوی

نه هوش و نه گوش و نه بینی بجای

بخوردند دی مغزشان کرکسان

دگر ره سپه رزم را ساز کرد