سوی جنگ برد اثرط کینه خواه

دوصد پیل برگستوان دار پیش

کشیدند جان برنهاده به کف

یلان از کمین ها برون تاختند

ز پیکان در ابر آهنین ژاله خاست

شد ازخون و از گرد گیتی دو رنگ

سر تیغ هرسو سرافشان گرفت

جهان زخم خنجر سرآرد همی

چو ماران خم اندر فکنده به خم

به دندان ز زخم آتش انگیختند

بر آمد ز زابل گره رستخیز

بسی کس نگون ماند بی پا ودست

دلاور ز بددل همی به گریخت

یلان را همی خواند یک یک به نام

نیستاد کس مانده با درد جفت

هزار دگر گرد خنجر گزار

فرو داشت چندان سپه را بجای

همی جست جنگ از پی نام و ننگ

سران را به نیزه ربودن گرفت

به خون باز بنشاندی آن تیره گرد

زشب گشت زربفت گیتی بنفش

شب قیرگون روی بنهاد ورفت

همه راغ او بیشه ی کلک بود

همی خواند از هر رهی سوی کوه

دگر ده هزار از یلان چیره دست

ز بس تشنگی کام و دل کافته

ببد تا سپاه شب از جا بگشت

ستد یک یک از سبز مینا درم

سپاه از پسش یکسر اندر رسید

به اثرط نمودند هر گونه راه

فراز آمد وشد جهان تاروتنگ

شده در دم مرگ یکبارگی

ره دور پیشست ودشمن ز پس

بکوشیم تا بخش کمتر نگردد نه بیش

از آن بخش کمتر نگردد به بیش

که داند که فرجام پیروز کیست

نباید بریدن امید از خدای

چه در بزم مردن چه در کارزار

بزد کوس وصف سپه کرد راست

پر از مه ز بس ماه روی درفش

زمین گشت لعل وهوا شد سیاه

فتاد آسمان ها در آشوفتن

سنان باغ کین را به خون آب داد

ز بانگ ستوران ستاره ستوه

ز خون بسته بر نیزه هاشان گره

چو کاریز یلان خون را به هر چاه راه

درختان یلان ، باغ میدان جنگ

روان خون می و چهرها برگ زرد

سرانجام بد خواه شد چیره دست

همه روی برگاشتند از نبرد

بماند از بد بخت اثرط شگفت

دو تن را فکند از دلیران خویش

که هر کاو نماید به بدخواه پشت

کنم افسر دار بی تن سرش

بمانم ، دهم سر ، نگیرم گریز

به ناکام زی رزم دادند روی

هوا چون بیابان شد از تیره گرد

درو غول مرگ و گیاخشت وتیر

درید آسمان از چکاکاک گرز

که باران به سالی نبارد ز میغ

دگر گشته از جنگ جستن ستوه

به آوازه بشناختندی که کیست

وزآن خستگان زارتر بستگان

بریده دل از جان واز خواسته

بکوشید تا تیره شب همچنین

سر از چنبر مرگ بیرون کنیم