نبشت ونمود آن کجا رفته بود

ز نادادن باژ وکین خواستن

مزن دم جز آورده در اسپ پای

که ازخوان رسد دست سوی دهان

برفتم ، سپه رزم را ساخته

یکی باد پی کوه کوهان هیون

سبک پا وآسان دو وتیز پوی

ستوهی کشی کم خور و پرخرام

جهنده رهان وگریزنده رس

چو خاک از درنگ وچو باد از شتاب

به پای از کمان تند رفتارتر

به ره دیده بان چشم وجاسوس گوش

پی اش با قضا گفت از راه گرد

خمیرش پی وخاره زو چون خمیر

گه اندرهوا جفت پرندگان

بکندی وبر ژرف دریا زدی

بدیدی شب تیره صد میل راه

سبک تر ز دیدار بگذاشتی

خوی اش قطره باران وکف ریز

بسان ستاره نشان های پای

دمان ودوان وجهان چون جهان

دولب کرده لرزنده در بانگ وجوش

پی اش بُد شمارنده ی کوه وغار

بجست از شدن تا به شهر رزنگ

بجست از شدن تا ره شهر زرنگ

بسی یافته دانش از هر دری

که خیزد یکی شورش اندرجهان

بیاید، بر اثرط کند کار تنگ

ز پیوستگانت کم آید کسی

کنی رزم وزاختر شوی کامکار

چو هفته سرآید درست ایدرست

بر او تند شد پهلوان سپاه

ندیدی ، دروغ از تو گفتن که جست

نگوید دروغ آنکه دارد خرد

ازاو راست باور ندارد کسی

به صد راست نیکو نگردد زبن

از آن به که باشد دروغ آزمای

بدارنده دادار بی یار وجفت

بدین هفت رخشنده وهفت تار

جز آن گه که گفت من آید بجای

برآتش نهم دفترم هر چه هست

همی بد به ره دیده بگماشته

دوان پرده دار اندر آمد ز در

رسیدست و ، دارد ز اثرط پیام

بپرسید و دید آنچه در نامه بود

زبهرش سبک خلعت و یاره خواست

ازین خوبتر دانشی نیست گفت

دو صد گرد کرد از دلیران گزین

که باد وزان گردش اندر نیافت

ز بر نیستان بود و گندآب زیر

شده گردشان گرد گردون چو ابر

که تنها مرا رزم شیرست رأی

یکی را کنم شاه کابل به فال

سخ شیر شکاری شدند آشکار

به نعره دل سنگ کردند چاک

سپهبد سبک پای برزد به بور

ز ترکش برآهخت زنبور مرگ

فرو دوخت با حلق و یال وبرش

به کامش برافشاند خون جگر

گرفت آن گهی ره شتابان چو گرد

به پایان ده با سپه برگذشت

به آواز گفت ای یل گردگیر

نیای تو جمشید شخ بُد درست

بسی رزم ها کرد خواهی شگفت

از آن دیو گیتی کنی بی هراس

چه دانستی این و آگهیت از کجاست

ببینم همه بودنی ها به خواب

به کاول همی رانی اکنون سپاه

کنی شهر وبومش زمردم تهی

چو رفتی به بتخانه ی سو بهار

نسازی ، که یزدان ندارد پسند

خرد را به فرهنگ فرمان کنی

گری نام و باشدت بسیار سود

چنین گفتش آن گه پرستنده مرد

گه ِ بزمت آرد می لعل فام

بفرمای تا او خورد ، تو مخور

زنی در یکی خانه خواند ز راه

به جای تو بفرست دیگر کسی

به رنج اش بسی گنج پرداختی

همی خواهد آکندن از ریگ باد

چو بستی ، ز ریگش نباشد گزند

همی شد شب وروز چون باد تفت