به جنگ آن دو سالار پیش از دو شاه

دو لشکر زدند از دو سو پره باز

سواران به یک جا برآمیختند

سر خنجر آتش شد و گرد دود

بغرید کوس و برآمد نبرد

نوان گشت بوم و جهان شد سیاه

یکی بزمگه بود گفتی نه رزم

غو کوسشان زخم بربط سرای

روان خون می و نعره شان بانگ زیر

به هر گوشه ای مستی افکنده خوار

چویک رویه پیکار پیوسته شد

دمان نوشیار از میان نبرد

برآورد زهر آبگون خنجرش

سپه چون سپهبد نگون یافتند

زپس خیل زاول سه فرسنگ بیش

فکندند از ایشان بسی رزم ساز

همان گه شه کابل اندر رسید

زدش ز آتش درد بر مغز دود

تن کشته انبارسی باز جست

یکی عود با زعفران برفروخت

هم از بهر آن کشته بر انجمن

سپه هر کجا کشته شان بد دگر

به یاری بر نوشیار از سران