بیآمد به نزدیک آب زره

به روم و به هند آن که بد نامدار

که در کار ناسود روزی ز رنج

میانش دژی سر به مه برکشید

ز هر جوی و شهر آب در وی بتاخت

وزان جوی و کاریزها برفکند

که از شاه کابل تهی ماند گاه

بگردید از آیین و از رای اوی

به اثرط فرستادی از گنج خویش

دگر طمع کشورش بسیار کرد

نپذرفت و بد پاسخ آراست چند

بسی گفت کاین جنگ و کین رامکوش

به یک روز دشمن توان کرد شست

پس شیر رفته مینداز سنگ

چو جان شد بود چیز ناید به کار

به از طمع مه زین که ناید به دست

ز دینار در دست دیگر کسی

کلیجه میفکن که نرسی به ماه

که از تن بدو بازدارند رنج

فزودن بزرگی بکاهی همی

سُته شد ز گرزش همه هند و روم

چه داری تو با این سپه تاب اوی

رسد دود زود از گریبان برون

مدرو و مدوز و ترا رشته سود

ز پیکار گرشاسب مندیش هیچ

به نزدیک آب زره با سپاه

ز هر شهر مردم نوازد همی

ز زاول برآورد باشیم گرد

بدادش ز گردان دو صد بار سی

ز پس با سپه ساز پیکار کرد

صد و شست پیل از در کارزار

به کین جستن شاه زابلستان

سبک خواند لشکر ز هر سو فراز

پسر بُد یکی نام او نوشیار

بَرِ شهر داور فرود آمد اوی