ز تابیدن مهر پهناش بیش

درو ماه هر شب شدی گم ز راه

همه خار ریگ و همه ریگ مار

گیاهش همه زهر و بادش سموم

نه غول اندرو بوده فرزند یاب

تهی چون کف زُفت روز نیاز

درازیش چون روزگار جهان

درو هیچ جنبنده جز باد نه

تو گفتی که فرشیست گسترده باز

ز دوزخش رنگ و ز دیوان نگار

بیابان پهن از پس انداختند

میانشان برآورده میلی بلند

دو دست از فراز سرافراخته

بر آن بر نشستی فتادی نگون

از آن پس نرفتی همی جز به پای

فکندند بسیار و کشتند و خورد

از آن پس گرفتند ره نرم نرم

بر آن کُه دژی برتر از اوج مهر

گرفته به دُم کوه و کیوان به دَم

مر او را سر آن کوه و آن دژ کلاه

گذر زیر آن دژ بُد اندر دره

که غول از نهیبش گرفتی گریز

به دیدار دیو و به دندان گراز

خدای از دم و دود دوزخ سرشت

به کف سنگ و پیل استخوان داشتی

ز صد میل ره دیده برساخته

ابی باژ نگذشتی از وی کسی

بسی ده به پیرامن کوه بود

خورش ها همی تاختندی برش

ببردی و کردی مر او را تباه

ز که دیدبانش جرس برکشید

شده مست و طاسی پر از می به چنگ

دوید از پس پهلوان همچو دود

نگه کرد ناگه ز پس پهلوان

که ابلیس ازو خواستی زینهار

شب آوردی از سایه مهمان روز

به دندان چو دو شانه بر هم ز عاج

نشانده ز پیروزه مینا دو جام

گشاده ز دوزخ درو دود و دم

چو بر قیر زنگار خورده زره

درازا و رنگ از شب ماه دی

رها کرد آن سی منی خاره سنگ

ازو رفت و شد در زمین ناپدید

زدش بر سر آن شاخ شاخ استخوان

به گرز اندر آمد سپهدار گرد

که با مغز و خون چشمش از سر بجست

سوی دیدبانش ره اندر گرفت

همی شد ز پس تا فکندش به تیر

به پرسش گرفتند گردش گروه

که رستی ز دست سیه بی گزند

چنان باد غلتان به خون کان سیاه

برآمد ز هرکس خروشی بلند

گرفت آفرین بر چنان زور و دست

بسی گوهر و سیم و زر یافتند

هم از فرش و از دیبهٔ بی کران

کزآن شهر بودش پدر مهتری

فکندند دژ پست در زیر پای

به پوزش بر پهلوان تاختند

که بر ما تو باش از جهان شهریار

سر هفته زان شهر برکرد زود

پدر را ازین مژده آگاه کرد

بدان مژده ده زر و گوهر فشاند

زده کله زرّبفت از برش

زد آذین ز دیبا و گنبد دو میل

زبرگرد مشک ابر و باران درم

ز دیبا جهان سرخ و زرد و بنفش

ستاننده رطل این از آن آن از این

بر اسبان شده غالیه گرد و خوی

ز سر باز بستند عقدی درست

به هر گوشه ای دست بند سران

در ایوان نشستند بر گاه نو

یکی گنج یاقوت و دُر سر به سر

که گنج پدر بر دلش گشت خوار

نهان زی پدر نامه ای کرد زود

همه گفت از کار زنگی و راه

روان کرد گنجی از اندازه بیش

ده از بارگی بار دینار کرد

ز فرش و خز و دیبهٔ شاهوار

به گوهر نگاریده تختی ز عاج

ازو صد سپید و دگر صد سیاه

همان دخت و فرخنده داماد را

به نامه بسی پوزش آورد یاد

از آزار دل سوی آزرم شد

به پاسخ بسی نیکوی یاد کرد

نگردم، نجویم، جز آرام تو

ز نیکی بکن هر چه داری توان

بدو هرچه کردی به جای منست

نماید بدو هرچه زشت و نکوست

از آن پس همی بود با کام و ناز

شه روم را تاج آزادگان

همی یافت هرگونه بسیار چیز

که آید یکی روز نیکی به بر

که کن نیکویی و به جیحون فکن

نکوتر ز نیکی چه چیزست و یک

نشین و ببند از ستایش کمر

کمان از خرد ساز و خنجر ز هوش

پس اسپت به هر سو که خواهی فکن