بدین دیگر اندرز بـــــــاری بایست

چو شد نیز نامد ســــــوی خانه باز

دگــــــر از پی دشمن و نام و ننگ

ولیک آمــــــــــدن را ندانی درست

غم چیز و تیمار جـــان خوردنست

جفا بردن از دست هــــــــر ناکسی

نخستین یکی نیک همــــــره بجوی

بپرهیز و مَستان ز کـــس خوردنی

مده اسپ را بــــــــــــر نشیند کسی

ز دزدان بپرهیز در دهــــــــــگذار

وگر چاره نبود فـــــــکن در مغاک

هر آبی مخور نازمـــــــوده نخست

به ویرانی اندر مکن هیـــــــچ رأی

نخست از پس و پیش هر سو ببین

همی کن به ره داغ هر پی نــــگاه

بر آن برنشــــــــــــان ستاره ستور

بُوی تا گه روز بهـــــــــــــــتر بود

که آرد گه کار بیچــــــــــــــــارگی

به از اسپ کشتن ز بـــــــس تاختن

همیشه عنــــــــــــان دار یا پالهنگ

بَر خویش دار اسپ و گرز و کمند

پسیچ کمین گاه ها کـــــــــــرده باش

ز خود دور دارش بــه تیر و سنان

بپرهیز و ز خیره خــــــون ریختن

بر چشمه و آب منزل مســـــــــــاز

مکن جز که با مهربان همـــــرهی

مجوی و مخــــور هر چت آید هوا

ز هــــــر خوردنی زود پرهیز کن

بیندیش تلخـــــــــــــی دارو ز پیش

که تنها بســــــــــی به که با یار بد

که هرکس چنانت شمارد که اوست

مشو مست از و، خــرّمی کن پسند

مخـــــــــواه آرزو تا نگردی خجل

که پنهان مردم فــــــزون ز آشکار

برون پیسه باشنـــد و، مردم درون

به یک ماه دیــــر آی و بر پل گذر

مگیر ار نباشــــــی بر آن آب چیر

چو زیرک نباشـــد، نخست او مُرد

درآن دشمنی دوســـــــــتی را بپای

که مر دشمنی را بود جـــــــــایگاه

زی اوخوش چوزی دوستان سرفراز

بخور بی نکوهش بــــده بی گزاف

چنان بخش کــــــــت نفکند در نیاز

از آن بـــه که بنهی و دشمن خورد

چو این دو نباشد چه بیش و چه کم

مرین را نگه دار اکنون کــه هست

ز رادیش زفتی نکوتر بســـــــــــی

به از دست پیــــــــش کشان داشتن

چنان است کنـــــــــدر جهان آفتاب

چـــــــــــو بدخواه چینه نهد دام بین

که آگه نیـــی زو تو او راست درد

دگر تــــن میفکن در آن کار سخت

نهان راز و تدبیر با او مـــــــگوی

وگر بد بود بد سگالدت بــــــــــــاز

تن از طمع مکفن به زندان و چـاه

بـــــــــه دزدی ورا زود گیرند نیز

جهان را همه دزد پندار و بـــــــس

به زور آنکه پیش ازتوبااو مکوش

که جز راه بـــــــد ناردت پیش باز

به خــــــــوان کسان کدخدایی مکن

که از شومی اش بهره یابی تــو نیز

که باکاهلی خواب شب هست جفت

گرفتش به بر دیر و بگریست چند

بدین پند کار ره آماده کـــــــــــــرد