به روم اندرون بُـــــد شهی نامجوی

به شاهیش هر ســـــوی گسترده نام

بُدش دختری لاله رخ کــــــــز پری

یکی سرو پیوسته با مـــــــــه سرش

کل نیکوی را رخـــــــــــش بوستان

دو مرجانش از جـــان بریده شکیب

رخش ماه و بر مــــــه ززنگی سپاه

ز خوبی فزون داشــــــت فّر و هنر

ز دل هر چــــــــه رأی پدر خاستی

بسی خواستنـــــــــــــدش کیانزادگان

پدرش از بنه هیچـــــــــکس را نداد

به کــــــس نیز دختر دل اندر نبست

به هر کام و شادی شهی سرکشست

مهین پایگه پادشـــــــــــــــــایی بود

ندادش پدر چنـــــــــــد ازو خواستند

بسی چاره ها جست و ترفند کــــــرد

بفرمود تا ساخت مــــــــــــرد فسون

بر اهن ز چوب و سرو کرده کـار

ز زنجیر بـــــــــر وی زهی ساختند

بیاویخت از گوشــــــــــــــــه بارگاه

که دامادم آن کس بود کایـــــن کمان

چو زد پهلوان چند گــــه رأی جفت

به کس کار مــــــــــــن برنیاید همی

دهد کاهلی مـــــــــــــرد را دل نژند

ز بی شــــــرم زن تیره گردد روان

ترا چــــــــون نباشد غم کار خویش

سفر نیست آهــــــــــــو، که والاگهر

ز هر گونه بیند شگفتی بســـــــــــی

خزان و زمستان، تموز و بهـــــــار

شب و روز و چرخ و مـه و آفتاب

همیدون همه بر سر سفـــر کردن اند

هنرسان بــــــــــه کار جهان ساختن

مرا نیز گشتن بـــــــه گیتی رواست

به راه ار چــــــــه تنها، نترسد دلیر

چه مردن دگرجاچه درشهر خویش

پدرش آگهی یافت شـــــــــد دل دژم

نبینی که پرگار مــــــــن تنگ گشت

ز بس کز شب و روز دیدم درنــگ

خزان آمد و شــــــــــد ز طبعم بهار

همی مرگ بر جنگ من هـر زمان

سپید ایـــــــن همه مویم او ساختست

ندانم درین رأی گــــردون چه چیز

مر امید راهست دامـــــــــــــن فراخ

هرآنگه که شد خشک شاخـی بروی

کرا جـــــاه و چیز و جوانیش هست

تو ایـــن دو داری و فرهنگ و رأی

جهان گر کنی زیروبر چپ وراست

دلاور نپذیرفت ازو هـــــــرچه گفت