که این حصن را چیست اندر نهفت

ستودان فرّخ سیامک در اوست

برآورده دیوارش از هفت جوش

بجستند چندی درش کس نیافت

که ناید در این را پدید از نهان

بپوشید و نالید بر کردگار

نیایش کنان دست بفراختند

کزو خوبتر آدمی کس ندید

دو از زیر ابرو یکی از فراز

ز دلها تَفِ غم نشاندن گرفت

ز دیوار هر سو دری باز شد

پر از تازه گل های اردیبهشت

نسیمش چو دانش فزاینده هوش

ز دیدار خوبان دلاویزتر

تنش سر به سر سبز و، شاخش سیاه

پدیدار در هر یکی چهر مرد

به خوشی چو قند و به سرخی چو خون

بپرسید ، کار درخت کهن

نخست این بُد از هر درختی که رُست

چو شکر به طعم و چو عنبر به بوی

چو کم شد ، یکی باز روید دگر

ز خوشی ز بینی گشایدت خون

یکی هفته بس باشدش پرورش

یکی کاخ را ز آن سپس در گشاد

چو چرخ شب از گوهر تابناک

به دُرّ و زبر جد درون یکسره

بتی بر وی از زرّ گوهر نگار

بر آن لوح خفته سر افکنده پست

هم از زرّ و از گوهر انگیخته

بپرسید و بگشاد گویا زبان

همیدون نگارنده بر لوح کیست

بدان کز سیامک بماندست باز

درین نغز تابوت هم جای اوست

برینسانش بر تخت بنشاختند

گسارند با بت غم از چهر اوی

نیابد برون راه تا بگذرد

نوشته برین لوح بسیار پند

ببینی ستودان من و این سرای

که فرخ کیومرث بودم پدر

دد و مرغ و دیو و پری و آدمی

ز هر خوشیی بهره برداشتم

دو صد بر وی افزون کم از سی و چار

بگردید گردون ز پیمان من

همه کار شاهیم نا ساز ماند

بدانگونه رفتم که کمتر کسی

نخستین دهد نوش و آن گه شرنگ

کند پس به زیر لگد پست باز

به من بنگر و زو دل ایمن مدار

نماند به کس بر چو بر من نماند

کنون هم ز من نیست کس خوار تر

بدو گفت کی نیکدل رهنمون

که باشد ز گفتار تو یادگار

ز هستیّ یزدان شو آگه درست

یکی اوست ، دیگر همه چیز جفت

بتاب از گمان و بترس از گناه

کنم ، تا نبیند کس اندر جهان

نهان او همی بیندت شرم دار

تن پاک را کرد باید پلید

دو پوشیده در تن ، یکی از برون

برون مستیی کز خرد نارواست

بدار این سه را زیر فرمان خویش

هوا بنده و دل خداوند کن

که گیتی فسانست و باد و فسوس

چو آمد به کف ، نیست زو خوارتر

به بخش خداوند خرسند باش

ترا نیست یکسر که جز تو کسست

کفش بسته همواره و چشم باز

خورد چیز خود هر کس او غم خورد

بیفزود زور دل و هوش مغز

نپذرفت و گفت ای یل پُرهنر

تو آنم دهی کآید از سنگ و خاک

تو زی دیو باشی مرا رهنمون

ازین هر دو این کاخ من هست پُر

چو هرگز نباشدم تیمار نیست

ورا دانش آید ، نه گوهر به کار

به خاک و به سنگش ندادی کسی

کند دوست را دشمن کینه جوی

چو بدهیش درویشی افزایدت

نه چون شد بوی با تو آید به راه

برآورد و این کاخ شاهانه جای

هم از چنگ مرگش نیامد رها

ندانست یک روز عمرش فزود

که ناید هم از دهش کاسته

رساند به آزادی از بندگی

چو زایدر شدی توشه جان بود

تن مرده و جان نادان یکیست

نبد با تو چیز آشکار و نهان

خـــوروپـــوشـــش افـــزون تـــرا بـــر سری

دل انـــدر فـــزونـــی نـــبـــایـــدتبـــســـت

یـــکـــی مـــهـــربــان دایـــه کـــرد ایـــن درخــت

بـــه گـــرمـــا کـــنـــد ســـایـــه ام ز آفـــتـــاب

مــــرا ایـــن بـــســنــدســت تــا روز مــــرگ

نـــیـــایـــش فـــزودند و پـــوزش نـــمـــود

بــــگـــشـــتـنـد چـــنـــدی در آن دشـــت و کـــوه

هـــم الـــمــاس ویـــاقـــوت بـــیـــجـاده بــود

گـــیـــادار و از مــیــوه هـا هــم چـــنــیــن

روان لادن و بـــیـــشــهٔ خـــیـــزران

دریـــغ آمـــدش کـــآن نــــدارد نـــگـــاه

بـــدان جـــایـــگـــاه کـــرد فـــرمـــانـــگـــزار

بـــه کـــشـــتی فـــکـــنـــدنـــد و رانـــدنـــد زود