جز از سنگ و خار و گزستان و نی

کلاتی درو بُرز کوهی بلند

که ایدر چه چیز از شگفتی ، بگوی

بسی لشکرند از یلان همگروه

دلیران پیکار دانند شان

بسان بزان موی پوشیده تن

به رخ زرد و اندام همرنگ نیل

ز ماهی و از میوه شان خوردنی

هم ارزیز و پولاد و گوهر برند

ز مرجان بود وز شبه بارشان

ز مرجان زنان تاج و زیور کنند

ز هر رنگ افزونتر از ده هزار

ز موج دمان حمله انگیز تر

همه زی فسیله شتابند تیز

به خمّ کمند اندر آرند زیر

نه بر تن سلیح و نه بر اسپ زین

بُش بارگی چون عنان بافته

سری گرد اسپ و میان کرده بند

دو شاخ آهنین در سر هر ستون

دل و چشم خور چشمه خون کنند

بدرّند از آوا دل سنگ سخت

به شمشیر با شیر جنگ آورند

به دندان بدرّند درع نبرد

خورندش هم اندر زمان زنده زود

نیامدت پیش این چنین رزم سخت

هم آن جا به شب خیمه زد با سپاه

پس پرده زرد مه را عروس

ز بر عقد پیرایه بگسست پاک

از آن پیل گوشان گروها گروه

به پیکار چون شیر بشتافتند

خروشان چو تندر در ابر بلند

گرفتند ناورد دشت فراخ

که دریا همه خون شد دشت گرد

فکندند از ایشان یکی بر زمین

رخ خور بخارید نیزه به خار

به کُه کهربا لعل و بیجاده گشت

که دام و دد از بانگ بی هال بود

دَمِ اژدهای فلک مانده باز

تبر مغز کاف و ، سنان سینه دوز

درو چو شهاب روان تیر و خشت

به مرجان در از بردن جان نشان

روان راهش و چهره را رنگ نه

شب از روز دست اندر آویخته

زمین پر ز آوای و کُه با غریو

به اندرز ماه و به فریاد مهر

کشیده به کین تیغ کشور گشای

که و دشت گفتی به پرگار کرد

به هر گوشه زایشان سرافکند و گوش

صف قلب ببرید و زد بر بنه

تف خنجرش پشت ماهی بسوخت

چُنان دیو چهران گرد دلیر

نه از گرز وز تیغ سرگاشتند

که گر حمله بردی به زخم از گریز

نه خشت اندر ایشان رسیدی نه تیر

به زخم کمند از کمان وز کمین

بخوردندی از پیش صف هم به جای

از ایرانیان چند خوردند و کشت

مجویید کس جز به تیر خدنگ

همه نیزه و تیغ بنداختند

شد از خاک و خون باد شنگرف بیز

بر آن دیو چهران جهان تار شد

ز پیکان جگر کان پولاد گشت

بماندند در زخم او خیره خیر

کشیدی چو ژوپین فکندی ز دست

کزیشان دو بهره فزون کشته بود

ددان را بر آن دشت هر جای خوان

سرانشان برو کاسه و سفره گوش

فراز سپرهای شنگرف گون

دگر تن به دریا در انداختند

همه بیشه را آتش اندر زدند

هر آن کس که بُد زنده زیشان بسوخت

حصاری بدیدند بر کوهسار