به کوهی رسیدند لانیس نام

همه بیشه واق واق از برش

به مه بر سر و ، بیخ بر سنگ سخت

ز گیلی سپرها به پهنا فزون

برو چشم و بینیّ و گوش و دهان

از این بیشه برخاستی رستخیز

وزآن هر سری واق واق آمدی

بپرسید کای راست بر رهنمای

همه سبز و بشکفته با برگ و بار

چرا نیست جز اندکی ریخته

فروزد سپهر و زمین را به چهر

سیه شعر این زرد دیبا شود

گل و برگ و برشان بریزد همه

وز آشوب هر دَد گریزان بود

درآید شب تیره همرنگ زاغ

بر آیند سیصد هزاران فزون

نمانند بر جای جز سنگ و خاک

سپیده دمان باز دریا شوند

ز سَر شاخ و برگش شکفتن گرد

برینگونه باشد همه روز گار

که آن کس نداند جز ایزد که چون

روان بخش و روزی رساننده اوست

بدیدند پویان برهنه همه

به تک همچو آهو دونده ز جای

بدی یکتن از ما نه بیش و نه کم

هم از دور دیدی نکردی ستیز

چو مرغان سراینده چیزی به راز

کز آن نیم چهران برآرند گرد

مجویید گفتا کسی جنگشان

به جز دیدن از دورشان کار نیست

چو رنجش نمایی تو باشد ستم

نبودست از ایشان نه بیچاره تر

که تاوی خورد زین کجا خورد ماست

کز ایشان یکی را کند دستگیر

که اسپ دوان گردش اندر نیافت

یکی گرد کوه از سپیدی چو برف

که یک میل ازو تابش افتاده بود

خزیدیش پای و نبودیش جای

شناور نکردی به روزی گذار

چو زخم دهل صد هزاران خروش

به سر بر سر و رسته چون شاخ رنگ

دو منقار چون تیغ و چنگل چو نیش

در آن زیر آن آب جوشان شدند

درآمد بزد خیمه در آبگیر

ببودند پنهان هم اندر شتاب

فرو ماند هر کان شگفتی بدید

به رنج گران یک مه افزون شدند