ز گردون به گردان حصار اندراند

چو زنجیر پیوسته در یکدگر

نگار آید از گونه گون صد هزار

پدیدست چندانکه نتوان شمرد

ستایش زمین راست زیشان فزون

ولیکن زمین راه او را درست

ببینی از بر سپهر اختران

همه بر زمین داشتند جای

بر او بود هر دین که گسترده اند

به دل بر زمین راست تا رستخیز

همه رستنی ها چو پستان اوی

که شان پروراند همی در کنار

همان خانه کردگار از زمینست

بر او شد، توان نزد یزدان فراز

بدان کز گلش بود چو آدم که خاست

جهان هم بدو نیز دارد همی

تن زنده و مرده را جایگاه

کشد بار اگر چند بارش بسی

هم از هر سه ارکان ط چرخ بلند

معلق جهانبانش گسترده باز

کند عرض یزدان درین عرصه راز

همه در نماز از برش هرچه هست

نگون رستنی که نشسته به جای

همه سا جدانند سر بر زمین

زمین هر چهارند یکجای راست

و زیشان در او بازیابی نشان

چنان نیز دارنده زنهار نیست

یکی را بدل باز یابی هزار

بی اندازه مردم همی میهمان

نه مهمانش را گردد انبوه کم

از او روی برگاشتن نارواست

از آتش بد ابلیس و آدم زخاک

همان زین دو بهتر نشان این بسست

همان از زمینست فخر شهان

همیدون فلک زآتش و باد و آب

چو شاهی وی آرمیده بر جای خویش

بهارش مشاطه خزان زرگرست

ز دیبا همی آن نگار آورد

یکی شارها بافدش هندوی

کش از دیده هزمان بشوید به اشک

گهی چتر و گه سایبانش بود

زمین را پرستنده هم مردمست

هم ایزد از او آفریدست نیز

وز او بود خواهد برانگیختن

ببین کاین هنرها جز او را کدام