که بود از بلندش بر مَه گزند

همان دیو مردم فزون از شمار

به دندان پیشین چو آن ِ گراز

نه نیز از زبانشان کس آگاه بود

به کشتی رسیدندی از دور راه

بدندی به هر جای جویان صدف

شدندی به کف درّ و گوهر بسی

نجستندی از بُن جز آهن دگر

کشان رأی چندان به آهن چراست

بدیدندی از تیغ آن بُزز کوه

ببردند با هدیه هر یک به پیش

ز هر کس خریدند و ، گشتند باز

همه پاک با درّ و گوهر شدند