کجا نام آن جای هدکیر بود

سپاهی فراوان دلیر و سترگ

پذیره شدش در زمان با سپاه

بسی گنج کرد از فشاندن تهی

به بازی و چوگان و بزم و شکار

همی گشت روزی به نخچیرگاه

درو چشمه ای همچو چشم خروس

همه سرخ چون لشکر لعل پوش

به ماهی گرفتن به دام و به شست

بدو باد جستی شدی سنگ ناب

نبد بهره جز سنگ با هر کسی

میانش درختی گشن برگ و شاخ

فزون سایش از نیم پرتاب تیر

فروریختی پاک برگ درخت

از آن پس به مرغی شدی خوش نوا

از آن مرغ زنده نماندی یکی

فرازش یکی قصر شاهانه دید

چنین گفت ملّاح دانش پرست

بتی در وی از سنگ همرنگ قیر

دو تا پشت و انگشتی افراشته

زند بانگی آن بت ، کشد سردباد

زمانی همی بارد از دیده اشک

برد هر کس از اشک او بهر خویش

ز رخ زنگ بزداید ، از دیده تَم

نه نالد ، نه گرید ، نه استد به پای

همه دید و ، ز آن جا برفتند زود