وز آن جا به کوهی نهادند روی

کُهی پر گل گونه گون دامنش

چنان نار و نارنگ پر بار بود

ترنج از بزرگی چنان یافتند

بر آن کُه رهی بود یک باره تنگ

میان حصار آبگیری فراخ

در و بام هر خانه از عود و ساج

چنان بود هر سنگ دیوار اوی

بسی گنبد از سنگ بُد ساخته

که کوشای صد مرد زورآزمای

به گرشاسب مهراج گفت این حصار

به هر دو تن این کاخ ها کرده اند

به هندوستان نام این هر دو تن

نبد یارگرشان درین کار کس

سپهدار شد خیره دل کآن شنید

همانا که هر گنبدی را به کار

کجا این چنین زور و این کار کرد

بر آن کُه ز جندال وز برهمن

یکی را بپرسید و گفت این حصار

بر همن چنین گفت کاین جایگاه

به یزدان بدینجای داریم روی

چو دارد کسی با کسی داوری

بدین خانه آیند هر دو به هم

همان گه ستمگر به زاری شود

نبیند دگر روشنی دیده را

و دیگر چو بیمار افتد کسی

بریمش درین خانه هنگام خواب

گرش بخش روزیست چون بُد نخست

وگر راه روزیش بست آسمان

در آن خانه شد پهلوان از شگفت

دو صد شمع در گرد او بر فروخت

وز آن کوه با ویژگان سوی دشت

ز ناگاه دیدند مرغی شگفت

به بالای اسپی به برگستوان

ز سوراخ چون نای منقار اوی

برآنسان که باد آمدش پیش باز

فزونتر ز سوراخ پنجاه بود

به هم صد هزارش خروش از دهن

تو تگفتی دو صد بربط و چنگ و نای

فراوان کس از خوشّی آن خروش

یکی زو همه نعره و خنده داشت

به نظّاره گردش سپه همگروه

چو بد یک زمان از نشیب و فراز

یکی پشته سازید سهمن بلند

چو هیزم ز باد هوا بر فروخت

سپه خیره ماندند در کار اوی

به گرشاسب ملاّح گفت این شگفت

مرین را نه کس جفت بیند نه یار

ز گیتی شود سیر وز جان و تن

ز خاکش از آن پس به روز دراز

به روم اندر ایدون شنیدم کنون