وز آن جا سپه باز برگاشتند

همه خار و خاره نشیب و فراز

زمین شوره ، آبش همه تلخ و شور

گلش هر یک از نیکوی دلستان

ز هر گل کجا یافت آن جا بکشت

خوش آبی به بویندگی چون گلاب

که این چشمه دارد شگفتی نهفت

ببردند پُر ز آن گل مشکبوی

همان گه زد آن چشمه جوش از فراز

بسوزید گل پاک و ، چادر نسوخت

که هست ایزدی یا طلسمست و بند

نداند درستی کسی این نهان

رهد چادر و گل بسوزد همی

شدند آشنا بر کسان زیر آب

کس از روی نیرنگ چیزی ندید