چه چیز آن که دانست نتوان درست

همان دورتر نیز وز ما نهان

سرِ هر درستی و هر درد چیست

چه سان و توانگر ترین کس کدام

کرا دانی ایمن به جان از گزند

چه چیز آن که با یار باید بسی

چه چیز آن که شد باز ناید دگر

چه گوهر که بهتر ز هر گوهرست

هم از مردمان کیست بی بخت تر

به نیروترین کس کدامست نیز

که بی ترس و ایمن ز یزدان خویش

چه چیز آورد بیشتر غم به روی

شنو پاسخ هر چه گفتی کنون

بهین هست دانستن کردگار

بزرگی و خوبّی یزدان ماست

که بیمست کاید زمان تا زمان

که هرگز نخواهد بُدش بازگشت

جوانی یکی، تندرستی دگر

جوانیست چون پیری آمد فراز

درستیش به اندازه پروردنست

خوی بد بتر دشمن کینه کش

که نیکی کند، بد نخواهد به کس

ز فرزند نادان و ، نا پاک زن

چنان چون دم از کم زدن نیست نیز

نخواهد ز بُن بخت یاور به کار

ببخشی، نداری به پاداش چشم

که کردار او خواب وگفتار راست

که هر ساعتش مرگی آید فراز

بماند، کند دشمنی با خدای

چو والاتر آن کاو هنرمندتر

کند بردباری گه خَشم و کین

کزو جان دژم گردد و دل سیاه

که گویند بر بیگناهان گروه

که روزی و دانش کند کاسته

سوم پیشه را کاهلی داشتن

که نه شرمش از کس نه زایزد هراس

مدان جز دل زفت بی نام و ننگ

که بر هر چه دانی خرد بگذرد

روان را به دانش خرد رهبرست

که نبود گناهش چوشد زین سرای

که داند کز ایزد نباشد ستم

ز درویش ِ نادان دل خیره سر

نژندیش بهره به هر دوسرای

ازین به روا باشد ار نزد تست

رهی نیز شاید که داند کسی

نداند خرد جز یکی راه راست

شدم با بسی خرّمی از تو جفت

فراوان ز هر دانش آموختم

چو رخ برنهی در نیایش به خاک

ببخشد گناهم به روز شمار

برد شادی زی میهن و مان خویش

ببوسیدش از مهر و بدرود کرد