بپرسید باز از بر کوهسار

بدین روی دریا و زآنروی کوه

سرانجام از آن دشت شیری نهان

کِرا کشتی و توشه شد ساخته

همان کش نه کشتی نه توشه نه ساز

برین دشت از آن پس کِرا بود کِشت

چنین گفت دانای روشن روان

دمان شیر مرگست و ما ورزکار

ره نیک و بد کشتن تخم ماست

هر آن کشت کاینجای کردیم ساز

بپرسید کز کار آدم سخن

دگر گفت کایزدش چون آفرید

بفرمود پس تا درخت از درون

نشاید که زاید به مردم درخت

به پرسنده گفت آن که چرخ و زمین

ز چیزی شگفت ار بمانی به جای

همان کز نچیز آفریدست چیز

چو بنیاد ما از گِل آمد درست

درختی شناس این جهان فراخ

ستاره چو گل های بسیار اوی

همی هر زمان نو برآرد بری

بدینگونه تا بیخ و بارش به جای

درخت آن که زو آدم آمد برون

به تخم درخت ار فتی در گمان

بَرِ این جهان مردم آمد درست

چنان چون درخت آمد از بهر بار

درختی کزو نیز نایدت بر

جهان نیز کز مردم و کشت و رُست

هم از چند چیزش بپرسید باز

همه گفتهایت به جای خودست

کدامست گفت این دو اسپ نوند

سواران هر دو به ره تیز پای

بدو گفت روز و شب اند این دو راست

از ایشان ره ما به منزل فراز

بپرسید آن سبز ایوان به پای

چهار اژدها بر هم آویخته

به جان و به تن زان چهار اژدها

همان فرش خوانیست آراسته

به پاسخ چنین گفت دانش گزین

همان فرش خوانیست کز گونه گون

خورنده به گرد جهان هرچه هست

چهار اژدها آن که کردی تو یاد

به دین هر چهارست گیتی به بند

چه دانی یکی گنج آکنده است

نه پُرّی گرد هیچ از انباشتن

همان گنج هست آینه بی گمان

چنین گفت کای در هنر برده رنج

سخن های دانا که نیکو بود

نه سیر آید از گنج دانش کسی

همان آینه مرد دانا شناس

روان تنش زاندرون و برون

به از گنج دانش به گیتی کجاست