بمان تا سپه یکسر آرام فراز

تو بر تیغ کُه رو همی کن نگاه

نخواهم جز ایزد نگهدار کس

بدین گاو تازان نمایند جنگ

همیشه ز خیل بهو در گریز

بود اسپشان گاو روز نبرد

سزا جای ده پهلوان برگزید

سوی چپ چو بهپور وارفش بهم

کمینگه به گشواد و گرداب گرد

ستاند در قلب هریک چو کوه

بفرمود تا کوس کین کوفتند

چو اجرا و میتر چو توپال و تیو

به هریک سپرد از پی کارزار

یکی باره ده میل پولاد بست

چو دریای قیر از پس کوه نیل

به دست آتش و تن چو دود سیاه

ولیکن به تیزی چو آتش به جنگ

زبس خشت وخنجرچورخشان چراغ

همه شاخش الماس و بر سندروس

جدا هر یکی جنگ برخاستند

ز دست دگر میتر و برزهم

سوی تیو و توپال شد کینه کش

غریویدن کوس پیکار و غو

به دریا سنان چشم ماهی بسوخت

شد از ترگ و از تیغ هامون بنفش

سنان مرگ اسوده را گفت خیز

نهنگ بلا را دهن بازگشت

زباران خون کوه و در هین گرفت

که موجش همه خون بُد و میغ گرد

همی جان کشید از دلیران به دم

تو گفتی همی ابر بیجاده بیخت

ندانست گردون که چون شد همی

که پیش از پی اژدها کرد راست

به هر تیر پیلی فکند او ز پای

بیفکند در هندوان رستخیز

چو باد خزان ریزد از شاخ برگ

زگرزش همی پخش شد اسپ ومرد

شدی هر خمش گرد ده تن کمر

سه تن کشته و چار خسته شدی

زدی بر یکی بر سه بگذاشتی

که بر هر یکش رزم و پیکار بود

نه سیر او ز کوشش نه آسوده شد

همه مانده بودند و آسوده اوی

به هر پیل کافکندی از خشم و کین

رسیدی از آن کوه بر چرخ ماه

چو تند اژدها داده خرطوم خم

درآورد خرطوم در گرد شیر

نجنبید بر زین سوار گزین

بپیچید چون رشته برزد گره

کش اندر شکم ریخت مهره زپشت

همی کوفت گرزوهمی کافت ترگ

گهی خست پیل و گهی کشت مرد

به پرده سرای بهو برشکست

به نیزه چهل خیمه از بُن بکند

که تنها سپه کرد زیر و زبر

چپ و راست برخاسته رستخیز

رمان زنده پیلان و گردان نگون

هنرهاش گفتند نتوان شمرد

هنوزش نگشتست گل مشک پوش

دل و زَهره شیر و سهم نهنگ

به هر حمله ای لشکری بشکند

یلان را همه کشت و افکند و رفت

ز خشتی گران باز نشناختند

کش آن را ز ده گام نفکند بیش

چنین گفت کامروز بُد باد و گرد

که بر ما ز پیلان ما بُد شکست

سپه پیش پیلان به بیرون کنیم

رخ از کله سبز گوهر نگار

شبش ریخت بر تاج مشک و درم

طلایه همی گشت بر دشت و کوه

نشاندش به بزم از بر پیشگاه

به شادیش جامی همی کرد نوش

سراپرده و خیمهای پلنگ

برو تختی از زر چو تابنده شید

به زر صد پرند آورد روهنی

دوصد جوشن ناگشاده گره

بسی داد دینار و دیبا و چیز

ابازنده پیلان همی شش هزار

چو باید که بر دشت و کُه نیز راه

هنوز این سپه چیست کآمد فراز

همی لشکرم یاور آید ز زنگ

چا باید سپاس سپه ساختن

نه گنجت بماند نه بوم و نه بر

چه باید ترا رنج و پرداخت گنج

که ما چیره گشتیم بر کینه خواه

یکی لشکر از بهر نام و شکوه

فرست آن سپاه دگر باز جای

برآرم، نخواهم ز کس یاوری

که رأیش سپهر دل آرای دید

گزید و دو سالار و پیلی هزار

همه زنگیان را ز ره بازگاشت

کز انبوه زنگی سیه شد جهان

فرستاد سوی سرندیب زود

هم از کنده و ساز جنگ و حصار

شکسته شود شهر، گیرد پناه

کس از هردولشکر نزد رأی جنگ

زمین گشت ازو زرد و گردون بنفش

به سالار تیو سپه کش سپرد

بدو گفت برکش صف کین بایست

ابا چل هزار از یل رزم کوش

بفرمود تا کوفت کوس بزرگ

چپ و راست لسکر بیاراستند

چنان شد که چرخ اندر آمد ز جای