دبیر از قلم ابر انقاس کرد

درخت گل دانش از جوی مشک

نخست از جهان آفرین کرد یاد

جهان زوست پرپیکر خوب و زشت

ز خورشید مر روز را مایه کرد

زمین بسته بر نقطه کار اوست

ز فرمانش بُد گیتی و هر چه خاست

دگر گفت کاین نامه پندمند

ز گرشاسب گرد جهان پهلوان

به نزدیک آنکش خرد نیست بهر

تو ای زاغ چهر بداندیش سست

بزرگی ترا شاه مهراج داد

کنون سر برآهختی از بند خویش

رهی تا نباشد بد و بد نژاد

ننه بس کت شهی داد و بودی رهی

نهنگی تو کاندر نکو داشتن

از و آن سزید از تو این بد که بود

دوصد بار اگر مس به آتش درون

کنون من بدان آمدم با سپاه

به پوزش کنی بی گناهی درست

بیندازی این تیغ تندی ز دست

وگر نایی و کینه خواهی کنی

یکی شاه گردانمت تیره بخت

ز بر سایت از سنگ باران کنم

یکی جامه پوشمت بی پودوتار

سپهر ار کند خویشتن مغفرت

یلانند با من که گاه ستیز

به شمشیر از پیشه شیر آورند

نتابند روی از نبرد اندکی

به جنگ شما خود نباید کسم

زمانه بگردد ز من در نبرد

کنون زین دو بگزین یکی ناگزیر

فرستاده و نامه هم در زمان

بهو نامه چون دید شد پر ستیز

سر ترجمان کند و بردار کرد

بدو گفت مهراج را شو بگوی

به خورشید و دین بتان نخست

که بر خون برانم کت و افسرت

همی لشکرانگیز از ایران کنی

ببین بر سنان کرده سرشان کنون

ز گرشاسب گفتار دارم دریغ

فرسته شد و هرچه دید و شنید

سپهبد برآشفت و زد کوس جنگ