به دشت آمد و گرد شد خاسته

ببستند پیلان جنگی سرای

نمودند هر یک دگرگونه شور

یکی بور چوگانی آورده زیر

چو ابروی خوبان کمانی به چنگ

به ناورد صدگونه بازی گرفت

چو زنجیر پیوست بر یکدگر

بزد تیر و بیرون ز هر شش گذاشت

بیفکند نیزه درآمد سوار

همه برربود از مه آونگ کرد

دوید و هم از پای بر زین نشست

بیفکند کز تک نیاسود بور

بدانسانش زی چرخ گردان فکند

به رفتن لب ماه را دادبوس

به چوگان هم از راه برگاشتش

چنان شد که سیبی که گیری به بوی

شد آن گوی چون مهره او مهره باز

که نگذاشت گوی از هوا بر زمین

که پیش از پی اژدها کرده بود

چو ده بارش اندازه گردبن

به دو نیمه بشکافتش چون انار

گرفت و بزد بر زمین در زمان

غو کوس و نای اندر آمد به ماه

جهاندار چشمش ببوسید و روی

تو دانی هم از اژدها کینه جست

در ایران جخان پهلوان تراست

سپهبد شد و ساز ره کرد زود

ز پندش به دل درنیفتاد بند

ز خویشانش ده مرد همراه کرد

نبینند، آرندش از جنگ باز

که در نیک و بد هست با جان نبرد

چو باشد غم آنگاه افزون بود

ز ضحاک راندند زینسان سخن

ز بابل بسی جادوان داشتی