همان سال ضحاک کشورستان

به هندوستان خواست بردن سپاه

درِ گنج اثرط سبک باز کرد

بزد کوس و با لشکر و پیل و ساز

فرود آوریدش به ایوان خویش

کیانی یکی جشن سازید و سور

دَم مشک از مغز بر میغ شد

ز عکس می زرد و جام بلور

به تلّ بود زرّ ریخته زیر گام

کشیده رَده ریدگان سرای

دو گلشان به باد از شبه دِرع ساز

می زرد کف بر سرش تاخته

شهان پاک با یاره و طوقِ زر

شده هر دل از خرّمی نازجوی

نوازان نوازنده در چنگ چنگ

ز بس کز نوا بود در چرخ جوش

همه چشم ضحاک از آن بزم و سور

که از چهر و بالا و فرّ و شکوه

به اثرط چنین گفت کز چرخ سر

هنرهاش زآنسان شنیدم بسی

ستود اثرط از پیش ضحاک را

به فرّ تو شاه جهاندار گفت

چو او بانگ بر جنگی ادهم زند

سنانش آتش کین فروزد همی

کس ار هست بدخواه شاه زمین

که گر هست میدانش چرخ اسپ میغ

جهاندار گفتا چنینست راست

هنر هرجه در مرد والا بود

چو گوهر میان گهردار سنگ

شنیدم هنرهاش و دیدم کنون

به جمشید ماند به چهر و به پوست

بدین یال و گردی بَر و گرده گاه

کنون آمدست اژدهایی پدید

از آن گه که گیتی ز طوفان برست

گرفته نشیمن شکاوند کوه

میان بست بایدش بر تاختش

چنین گفت گرشاسب کز فرّ شاه

مرا چون به کف گرز و شبرنگ زیر

کنم ز اژدهای فلک سر زکین

سرِ اژدها بسته دام گیر

مهان بر ستایش گشادند لب

چو در سبز بُستان شکوفه برُست

گسستند بزم نی و رود و باد

به گرشاسب گفت اثرط ای شوربخت

نه هر جایگه راست گفتن سزاست

نگر جنگ این اژدها سرسری

نه گورست کافتد به زخم دُرشت

نه دیوی که آید به خم کمند

دمان اژدهاییست کز جنگ او

زدندش بسی تیر مویی ندوخت

مشو غرّه زین مردی و زورِ تن

به خوان بر نیاید همی میهمان

به گیتی کسی مرد این جنگ نیست

فکندن به مردی تن اندر هلاک

هر امید را کار ناید به برگ

بدو گفت گرشاسب مَندیش هیچ

شما را می و شادی و بمّ و زیر

اگر کوه البرز یک نیمه اوست

همه کس ز گرشاسب دل برگرفت

به دُم رود جیحون بینباشتی

ز برش ار پریدی عقاب دلیر

کُهی جانور بُد رونده ز جای

چو سیل از شکنج و چو آتش ز جوش

سرش بیشه از موی وچون کوه تن

دو چشم کبودش فروزان ز تاب

زبانش چو دیوی سیه سر نگون

ز دنبال او دشت هرجای جوی

تنش پُر پشیزه ز سر تا میان

ازو هر پشیزه چو گیلی سپر

نشسته نمودی چو کوهی به جای

کجا او شدی از دَم زهر بیز

ز دندان به زخم آتش افروختی

پس از بهر جنگش یل زورمند

کمانی چو چفته ستونی ستبر

که بر زه نیامد به ده مرد گرد

چنان بود تیرش که ژوپین گران

ز کردار آن چرخ بازوگسل

به اثرط بفرمود و گفتا به گاه

که تا زین دلیران ایران، هنر

سواری او نیز ما بنگریم

چو از خواب روز اندرآمد به خشم