سپهرش یکی نامور پور داد

گرانمایه را کرد گرشساب نام

فروماند از آن شیرخوار انجمن

به یک مه چو یک ساله بالا فزود

ز گهواره شد سوی شبرنگ و بور

به بازی کمان خواست با گرز و تیر

به جای بّرِ دایه شیر و پلنگ

به یک مشت گردی فکندی نگون

گذر کرد سالش دو پنج و چهار

به دریا درون موج و بر باد میغ

گرفتی فرو داشتی هم به جای

می از ده منی جام خوردی به بزم

به یک تیر ده درع بر دوختی

برانداختی نیزه بالا ز زین

کشیدی، نبردی فزون از دو میل

بکندی، چو باره برانگیختی

بدیدی چو در آینه چهر خویش

بسی سروران را سرآورده زیر

نیارست کاویدن از بیم اوی

گذر کرده بُد هفتصد سال راست

سراسر نیاکان رستم بُدند