به شاهی دَرِ داد و بخشش گشاد

به رسم نیا نام کردش طورگ

به زور از نیا وز پدر در گذشت

گسستی سر زنده پیلان ز بند

ز گردان کسی گرز او برنتافت

ز پهنای کُه خشت بگذاشتی

به چابک, سواری ربودی ز زین

به کابل همی خواست بردن سپاه

که من با تو آیم به کین آختن

تو خُردی, ترا رزم هنگام نیست

چگونه کشی از بَرِ باره تنگ

نه بر بورکین رزم تازی کنی

که گر کوچکم هست کارم بزرگ

ز دُر گرچه کوچک بهابین نه سنگ

به از صد بزرگی کِشان کار خرد

ببینی چو آهنگ میدان کنم

که بی خورد ماند میان گله

چو کوشش ترا گوی بازی مرا

زره خواست با ترگ و زرین سپر

همان پیل بالا و برگستوان

همایی ز یاقوت و زر از برش

بخواهید گفت اسب سالار نو

به پرخاش دشمن سپه برکشید

جهان کرد پر گرد رزم آزمای

که زخمش ز پولاد کردی پرند

فرستادش از بهر کین پیشباز

رده برکشیدند, برخاست جنگ

جهان آمد از نای رویین به جوش

سر خشت برکند دندان دیو

پر از گرد شد کام ماهی ز گرد

زخون خاست در جای ناوری جوی

از انبوه جان راه گردون ببست

گهی راست جنبان و گه چپ نگون

ز هر سوی او گشته پرّان خدنگ

همی تافت چون خنده زنگیان

سر و مغز پربار سر پاس شد

ز پولاد بیجاده بارد همی

ز خون خاست دریا و از کشته کوه

که پولاد پوشست یا لعل پوش

روان گشت با تیغ خونخوار خوار

بپرسید کای برهنر گشته چیر

کجا جای دارد بدین رزمگاه

سلیحش چه چیزو درفشش کجاست

هم اکنون کشان آرمش زیرکش

ستادست و بر کتف رومی ستون

پرندش همه پیکر ماه و شید

همان اسب و برگستوان نبرد

که باد وزانش از بر آتش دمید

یکی نعره زد کآب خون شد در ابر

بر آهخت گلرنگ را تنگ تنگ

که در گنبد از گرد شد ماه گم

همی تافت در حمله هرسو عنان

به هر زخم جویی براندی ز خون

ز خون خرمن لاله بر خاک زد

رمان چون رمه میش از پیش گرگ

همی تاخت تا قلبگه بارگی

به زیر اژدهایی پلنگینه پوش

سواران رمان گشته بر میل میل

به گرز گران اندر آمد ز جای

که کرگش ز ترگ آتش اندر گرفت

عقاب نبردی برانگیخت تٌند

بزد بر کمربندش از باد چنگ

به پیش پدر برد و انداختش

نگهدار ازین کودک زابلی

مخوان کودک و شیر نر خوان مرا

بر آورد گرز اسپ را تیز کرد

هزیمت سوی راه بشتافتند

گریزان ز کین روی برگاشتند

برفتند چندان که سود اسپ سم

به جای آن کسی رّست کش اسپ برد

سنان از قفا هیچ نگسست باز

سر و پای و دل بود و، مغز و جگر

همی گرگ تن برد و کفتار دل

سوی زابل اندر گرفتند راه

ز شیدسب کین کش بترسید سخت

کُشد نیز هرچ از اسیران سرند

بپذرفت با هدیه بیکران

بدان کرد فرزند و خویشان رها

به شیدسب بر تیره شد هور و ماه

سرافراز شد بر شهان بزرگ

نهاد آن دلارام را نام شم

وزین هردو شاهی به اثرط رسید

شد این اثرط از سروران بی همالی

چو با تاج بر تخت شاهی نشست

به هر کار بُد اخترش دلفروز

پر انبه شدش بارگاه از مهان