نهانی ستاره جدا شد ز ماه

فرود آمد اندر کنار از سپهر

به پیکر سروش و ، به چهره پدر

نهاد آن دلفروز را تور نام

ز شادی برو جان فشاندی همی

بزرگی و فرهنگ را گنج شد

که شد هر کس از دیدنش ناشکیب

بدیدیّ و زی تور کردی نگاه

ازو زاد زیرا همانند اوست

پدید آردش روزگار دراز

پراکنده شد بر سر انجمن

به پیش مِهان و به پیش کِهان

به جم گفت هان چارهٔ خویش جوی

بداند، برآرد ز من وز تو گرد

غم من مخور تو سر خویش گیر

چو جان شد ، نیر زد جهان یک پشیز

شبی جُست تاریک و دارنده میغ

فشانده دم و دود دود دوزخ گناه

به هندوستان رفت و یک چند بود

شنیدست هرکس کزان پس چه دید

وز آن کآ گه از راز این داستان

به ارّه به دو نیم کردش به کین

کمان گشتش از درد سرو سهی

دو بادام اشک و دو مرجان خروش

به دُر باز پیلسته را خسته کرد

کُه سیم رنگش کم از کاه شد

زمانی نبودی که نگریستی

بکشت از پی جفت و بیداد دهر

به جان بردن ماستش چاره پاک

بدان چاره مان جان رباید همی

یکی را به زهر ار به درد و گداز

نه او راست از جان ما باک هیچ