به کاری در از من نخواهی بسیچ

ز تن جامهٔ شرم برکنده ای

گریزانی از من چو کاهل ز کار

کنون از چه گشتست آن سرمه دود

ز چهرت چو نامه بخوانم همی

همی رنگ چهرت بگوید درست

در آن گلستان هر گلی دلستان

گلت ریخت ، لاله نژندی گرفت

نمانی کنون جز به پژمرده کِشت

فروغ چراغی نداری کنون

که آن گه یکی بودی اکنون دویی

ز بودن بود مرد ار به جنگ آمدت

نه آگه من از کار و ، تو نوعروس

پس پرده این مرد بیگانه کیست

نداند ورا داشت مادر نگاه

چو باشد، به جز خاکش افسر مباد

بتر دشمن و مهترین ننگش اوست

به خاک از سر سرو بر سود ماه

تو دانی که ناید ز من بی رهی

نه آنم که بر دوده ننگ آورم

که آن را که خواهم کنم جفت خویش

که از هر شه اندر جهان بهترست

چو بشنید ازو شاه شادی نمود

ز شادی دری تازه بگشادیم

ز تست اینکه جم را به من داد بخت

فرستم به درگاه ضحاک شاه

به گنج و به کشور کنمش ارجمند

به پیش پدر زاری اندرگرفت

ببارید صد نوک پیکان ز دُر

که بدنام گردی برآیی ز دین

هم از هرکسی بر تو نفرین بود

هم از خانه نخچیر نکنی رواست

که هست او توانا و ما ناتوان

بگیرد به پاداش روز شمار

چو نیکی کنی بهتر آید بسی

از آن کشتن آن به که گرددت دوست

نخستین سر من جدا کن ز تن

به لؤلؤ ز لاله همی شست رنگ

به چهرش بر از مهر برسود چهر

به هر روی فرمان و رایت رواست

برای تو بدهم ندارم به رنج

که فردا من آیم به گه نزد اوی

شد ایمن جم و بود تا بامداد

درو خویشتن شب چو هندو بسوخت

ز دور آفرین کرد و بردش نماز

درین خانه بودنت فرخنده باد

بداندیش چون ماه بگرفته کاست

به اندازه بستود و بنشاختش

گرت نابیوس آمدم میهمان

ز ناخوانده مهمان نکو داشتن

که نیکی بود مر بدی را سپر

که سودست بر وی به هر دو سرای

هم از گوهر من بود گوهرت

وزین تخمه خیزد نژادی بزرگ

بود اژدهاکش هژبر افکنی

به گردن نتابد به گردون کشد

بتابدت روزی ز راه اهرمن

بدان اژدها پیکر دیوزاد

به من بنده بر بد گمانی مدار

کره هفت پیمود و بر چار زد

به آبش گشاد و به آتش ببست

نجویم، نه رازت بگویم به کس

کی اندر رسم من بدین روز نیز

بسندم که ایدر ترا هست زیست

پرستار تُست او و، من بنده ام

بَرِ من همانی وزان نیز بیش

گرامی بود نزد گوهرشناس

بود کاید آن بخت برگشته باز

فرازیست پیش از پس هر نشیب

برآید پسِ تیره شب آفتاب

که از بد بتر نیز شاید بُدن

که آن را نه خُرسندی آسان کند

کز آن به دری پیش نگشاد باز

به رخ خاک پیشش برُفت و برفت

هم از دیبه و فرش و دینار و مشک

یکی بار هر هفته رفتی برش

که روزی نگشت از دلش کام کم

چو اندر دل رازداران سخن