چنین پاک جانهای فرمانروا

همین چرخ پیمای تابندگان

گرفتش ز دل جفت و پیوند خویش

به بازیگری می ده و چنگ ساز

همی خورد تا خور به خاور رسید

ز مه کرد پس شب خم انگشتری

به مرمر برافشاند دینارِ خُرد

به مشکوی زرّین بیاراست گاه

شب و روز روی آوریده به روی

می و رود و بازی و بوس و کنار

چه خوش باشد این هرسه آراسته

به باغ بهارش گل نو شکفت

دو جان شد یکی چهره دیدار کرد

زمین شد برومند و کان پرگهر

برین راز چندی بپیمود روز

پدر بدگمان شد بدو زین سخن

که ماه از رخش تیره گشتی به شب

برش مشک و شاخش بریشم نواز

به آیین پرسش بیاید برم

همیدار رازش نهانی نگاه

بدان و مرا بر رسان راز او

برآمد ز تل کان یاقوت زرد

نشستند و کردند هرگونه رای

هم از فرش و دیبا و مشک و گهر

سخن راند کاین در خور تست نیز

که هم پای کوبست هم چنگزن

بجز با زنان هیچ خوش نایدش

گرامی و گستاخ دارش به مهر

سوی کاخ شد شاد نزدیک جم

چنین تا دگر ز تخمی که داشت

گلش گشت گِل رنگ و مه تیره گون

تهی گنجش از دُرّ گرانبار شد

کنیزک بدانست و شد بازگفت

همی بود تا دختر آمد بَرش

بدو گفت کای بدرگِ شوخ چشم