چو آمد به شاه کیان آگهی

نشست از بر تخت با او به هم

سپهبد همی گفت و شه زو شنید

بیآورد و شاه و سپه را نمود

که ده زنده پیلش نبردی ز جای

همه پنجه چنگال شیر و پلنگ

همی هر کسی پهلوان را ستود

بر او مردم انبوه شد صد هزار

که چون طنجه کندی و بردی سپاه

چنین داد پاسخ یل پرهنر

نهادم یکی شهر چون سیستان

شدی شهری از بنده با خاک راست

در او عمر ماه راه و ما کاروان

به دیگر کس آباد باید گذاشت

هر آنچ از ره آورد شه را بداد

دگر چیز بخشیدش از گنج نیز

نیاسود با وی جهاندار کی

که تا رفت زی طنجه بُد سال پنج

به زربفت روزش بپوشید شید

دو نامه به نزد سپهدار و شاه

بسی بویه پهلوان کرده یاد

براند از دو دیده به رخ بر دو جوی

چو بر شفشه سیم خوشاب دُر

دگر روز کار رهش ساز کرد

سوی سیستانش فرستاد شاد

زد آیین و گنبد همه کوه و دشت

هوا از درم ریز باران گرفت

بگسترد همواره سیمرغ پر

غو کوس و نای از جهان خاسته

سپر در سپر تیغ و نیزه به دست

چه برگستوان و چه دیبا جلیل

به دیبای چینیّ و زرین ستام

زره از پس و گرز و خفتانش پیش

فروهشته از پیل گرز و سپر

تبیره زنان پیش و رامشگران

ز دینار باریدن و از درم

سبک سام گرد آمد از پیل زیر

نریمان فرخنده را همچنین

شدند اندر ایوان به هم شاد و مست

ز کف پهلوان نیز ننهاد جام

سراسر ببخشید مر سام را

که جانش به دیدار او شاد کرد

شکار و سواری بیاموختش

سوار و دلیر و صف آوار شد

ربودی به نیزه ز زین کوهه مرد

شدی غرقه غوّاص در جام او