بگشت اندر آن مرز شیب و فراز

ببیند که کم دید بار دگر

بدو رودی از آب پهنا دو میل

تنه لعلگون شاخهاشان کبود

نه آهن نه آتش بر او کارگر

نبردی دگر درد دندان سرش

به نی ز آن فراوان بریدند و برد

همه کو کنار و گل و سبزه دید

که پر گشتی از گوشه او کنار

بزرگیش هم برنهاد کلنگ

همیشه پسش تاختن ساخته

بدی مانده در سایه بال اوی

وی اندر هوا آن خورش ساختی

همی گفت کاین بخش یزدان نگر

درین بخش او راه داند که چون

همانجاست در بیشه بید و غرو

که کورست وکور آید از خایه نیز

به یک جای تا شب خروشان بود

دهدش آب و چینه به روز دراز

گرد زورمندی تن لاغرش

مرین کوچکک را بدرّد ز هم

زند بی وفا را از او داستان

ز پیرامنش باغ و بسیار کشت

درش جزع رنگین سپید و سیاه

همه بوم و دیوار مینای زرد

بتی کرده از زرّ بَرِ پشت شیر

بدآن آینه درهمی دید چهر

چو کردی بدآن آینه در نگاه

ورایدون که دیدی، شدی باز جای

بُدی روشن آن خانه چون روز پاک

که بودندی از پیش آن بت شمن

ببردند پیش سپهبد فراز

کزینسان دهی و آب هر سو دوان

چرا جز شما نیست ایدر کسی

یکی بیشه نزدیک این مرز ماست

چو تند اژدها زهر پاش از دهن

سرش از دو سو، پای زیر و زبر

بگردد برآن پای کش از فراز

بدرّد به آواز کوه از دو میل

ز دریای خاور برون آمده

به دَم کر کس از ابر زیر آورد

برد هر که یابد ز ما ناگهان

گریزیم چون او شود آشکار

نماندست جز ما کس ایدر به جای

که این جای بُد زادن ما نخست

نشسته بود دیده بانی به روز

ز هامون گریزیم در ده چو دود

رهایی دهمتان از این اهرمن

بَر بیشه صفّ سپه برکشید

که رفتن درو کار اندیشه بود

چو خطّ دبیران یک اندر دگر

به هم برشده تنگ چون تار و پود

وزو هست گردی دگر هر درخت

سپر برگ ها و سنان نوک خار

گرفتی جهان هر زمان رستخیز

ز تنگی بسودی درو پوست مور

مگر تیغ این دارد و آن زره

برش خفته دد همچون کوهی بلند

برافکند بر پیل برگستوان

همی راند تا نزد او رفت تنگ

از او خواست زور و به زانو نشست

ز دستش گره زد به سوفار بر

بزد دوخت بر هم ز فرش استوار

به پیل اندر آمد به خشم و ستیز

به دندان بکندش سر از تن چو گوی

ز صندوق با گرز کین جست زیر

در آن بیشه بی برگ و بر شد درخت

تن پیل خست او به دندان و چنگ

به زهر و به خون غرقه گشته برش

گرفت آفرین بر جهان آفرین

که هم اژدها بود و هم پیل و شیر

برافکند بر پیل و برداشت راه

شتابان بیابان به پی برگرفت

چو شد، دید در ره حصاری بلند

ز گردش روان ریگ و جای استوار

یکی راهش از پیش دشوار و تنگ

بر او مردی از چوب چون دیده بان

کمانی و تیری گرفته به دست

نهادی، سبک مرد چوبین ز جای

شدی تیر او بازسوی کمان

همین بود و شد کشته هر کس که رفت

خدنگی بینداخت بر چشم مرد

ز بالا به ریگ اندر انداختش

ز بر قفل بشکست و در باز کرد

ز روی و ز مس کرده جنبان زجای

دمادم درخش از دهانش جهان

طلسمش که چون بود شاید درست

درین سنگ کش زیرچاهست ونفت

وزاو گیرد آتش همی کام شیر

ازین آتش و نفت بُد بی گمان

که تا گیتیست این بود هم چنین

همه بوم و دیوار بُد خاره سنگ

یکی قبه جزعین ستونش چهار

برآن تخت بُد مرده از دیرباز

گهر برش و از زیر کافور خشک

زدی بانگ و بی هُش فتادی نگون

کز اختوخ پیغمبرش بد نژاد

دگر نامش ادریس خوانی همی

تهی رفت از آن جا و ره برگرفت